Elke ref maakt het wel eens mee: een coach of iemand van de technische staf die de hele tijd loopt te protesteren op jouw beslissingen, na de wedstrijd nog even komt discussiëren, of ander wangedrag vertoont. Hoe ga je daar als ref mee om? Hoe geef je het beste een waarschuwing of een kaart? In deze post enkele tips!
Je merkt het meestal wel snel op, wanneer een trainer of iemand van de technische staf hevig staat te protesteren aan de zijlijn. Als het er echt over gaat, probeer ik altijd bij de eerstvolgende spelstilstand er even naartoe te gaan om de persoon in kwestie trachten te kalmeren. Wat altijd helpt, is dat je zelf als ref heel kalm en beleefd blijft, en lange discussies vermijdt. Ik probeer niet van de eerste keer al een kaart te geven, maar hiervoor wél nadrukkelijk te waarschuwen. Lukt het kalmeren niet, is geel of zelfs rood een goede oplossing. Het hangt ervan af of de persoon in kwestie al dan niet beledigende taal gebruikt, een racistische opmerking maakt of dergelijke, kan je ook ineens overgaan tot uitsluiting.
Onderstaand filmpje is een goed voorbeeld van hoe je zo’n mondelinge waarschuwing kunt aanpakken:
WK 2018: Marc Geiger geeft waarschuwing aan trainer Marokko
Het seizoen 2021/’22 is nu volledig afgerond, ondertussen staat het volgende al voor de deur. Uiteindelijk floot ik in totaal eenenveertig wedstrijden en drie toernooien. Een kleine terugblik op de mooiste momenten…
Voor de eerste twee keren we terug naar begin november: de streekderby tussen FC VDP u17 en KSC OLVE. Een wedstrijd tussen twee sterke ploegen die op en neer gaat, met twee strafschoppen, een rode kaart, en best een stevige intensiteit voor een gewestelijke wedstrijd. De week daarop was die intensiteit zelfs nog wat hoger, toen ik op domein Het Breeven de wedstrijd Bornem u19 – Diegem interprovinciaal mocht gaan leiden. Een moeilijke wedstrijd, ten eerste door het slechte weer, maar zeker ook omdat ik voor de eerste keer oudere spelers moest fluiten. En spannend tot de laatste minuut, met 2-3 als eindstand.
De wedstrijden na de winterstop waren over het algemeen geweldig van niveau en van beleving: zeker toen ik mijn aanduiding voor Antwerp Fc u16 – Anderlecht kreeg. Dat was namelijk mijn eerste elite-wedstrijd, en ik kon voor de eerste keer werken met assistenten. Hoogstaand niveau, weinig overtredingen, kortom: echt genieten. Ook de twee wedstrijden die daarop volgden zal ik niet snel vergeten. Eerst was er Beerschot u18 – Union, een wedstrijd op een dinsdagavond waarin beide teams een topprestatie neerzetten. En dankzij mijn twee zeer ervaren assistenten kon ik weerom ervaren hoe fun het is om in een echt refteam mee te draaien.
En toen volgde – ik had het totaal nog niet zien aankomen – mijn debuut in vierde provinciale: de wedstrijd tussen Rita Berlaar en Peulis. Dat was een heel moeilijke wedstrijd, aangezien ik tussen volwassenen op een veld stond, wat al een serieuze aanpassing op zich was. Er waren dan ook nog eens een aantal moeilijke fases in die wedstrijd, maar gelukkig niet wedstrijdbepalend: eindstand 5-1. Het was in elk geval een mooie ervaring, van waaruit ik zeker veel kan meenemen naar volgende wedstrijden.
Als kers op de taart kreeg ik de finale van Het Nieuwsblad Cup u17, tussen Turnhout en Cappellen. Een wedstrijd in het stadion van eersteklasser KVC Westerlo, Het Kuipje. Hoe cool was dat… vanuit de spelerstunnel oplopen, die bal van de zuil pakken, de line-up voor heel die tribune: een prachtige ervaring. Best wat supporters op die tribune ook. Ik had twee jonge, maar toch al vrij ervaren assistenten meegekregen. Zonder al ooit een keer samen een wedstrijd gedaan te hebben, zaten we met zijn drieën van in het begin supergeconcentreerd in the flow. Uiteindelijk was het een vrij eenvoudige wedstrijd, met maar één gele kaart op het einde, maar niettemin, voor mijn seizoen een uitsmijter van jewelste.
Jeugdcup Finale: samen met mijn assistenten na de wedstrijd. (Foto: Marc Van Hecke)
Als kers op de taart werd ik binnen mijn vereniging KSOVA verkozen tot ‘Belofte van het jaar’, een hele eer.
Op het ‘Gala van de Gouden Fluit’: Belofte van het jaar
Dit waren de absolute hoogtepunten, ik kan al niet wachten om binnen enkele weken opnieuw te beginnen met terug enkele vriendschappelijke wedstrijden.
Vorige keren zagen we oefeningen in de categorie medium-intensity en speed and agility, dit keer een cool down/game prep oefening: deze oefening doe ik af en toe de dag voor of na een wedstrijd. De andere is een high-intensity oefening die ik zelf uitgestippeld heb: een goede variatie tussen sprint, joggen, lopen op een hoger tempo, zijwaarts, achterwaarts, en een stukje wandelen. Beide oefeningen leg ik uit in onderstaande video. Veel succes met het trainen!
Bekijk hier de video:
S = sprint; J = jogging; SW = sideways; BW = backwards; W = walking
Onlangs publiceerde de RBFA haar nieuwe lijst met internationale refs. Slechts één kleine wijziging daarop: Caroline Lanssens, sinds begin vorig jaar actief in de Scooore Super League (de Belgische eerste klasse voor vrouwen), mag voor het eerst zo’n felbegeerde FIFA-badge op haar tenue kleven. Tijd voor een interview over haar carrière als ref en haar job als kinesiste.
Foto: Bco Pics
YungRef: Eerst en vooral: proficiat met je FIFA-badge, Caroline. Was je verrast toen je het te horen kreeg?
Caroline: Superblij vooral, maar toch ook wel een beetje verrast, ja. Omdat ik pas sinds februari 2021 in de Scooore Super League zit, had ik het namelijk nog niet verwacht. We hebben in België vier FIFA-badges voor de vrouwen, waarvan er twee ingevuld waren: door Viki De Cremer en Lois Otte. Die laatste is net gestopt, dus waren er in principe drie vrij. Maar ik had nooit aan mezelf gedacht – de bond dacht daar gelukkig anders over.
YungRef: Wat heb je het afgelopen seizoen zoal geleerd in de Super League?
Caroline: Vooral: dat elk team er elke wedstrijd keihard voor gaat, ongeacht hun plaats in het klassement – heel leuk eigenlijk. Op persoonlijk vlak heb ik vooral mijn management met spelers kunnen opkrikken: ik weet nu veel beter hoe ik een speler moet aanspreken, of wanneer ik dat het beste doe. In het begin kreeg ik elke week een observer mee, en da’s echt een luxe: je gaat gewoon een pak sneller vooruit. Wat ze dan zien, is bovendien geen momentopname zoals anders: ze konden week na week op het veld vaststellen wat ik met hun feedback deed.
YungRef: Een jaar geleden richtte je mee de vereniging Belgian Female Referees op. Vanwaar dat idee? En waarin verschilt jullie kring van andere scheidsverenigingen?
Caroline: Jaren geleden was Stephanie Forde gestart met trainingen voor een groep dames in Sint-Niklaas, en daar hoorde een whatsappgroepje bij waarin ze de vrouwelijke refs verzamelde. Samen met Ella De Vries, die ook in de Scooore Super League actief is, liep ik al een tijdje rond met het idee om die oude whatsappgroep terug actiever te maken, maar het kwam er nooit van.
Tijdens de eerste coronalockdown lanceerde de vriendenkring van Oostende op Instagram een ‘referee challenge’: ze wilden een andere kring uitdagen om een wedstrijd te houden. Wie kan in groep de meeste kilometers lopen, wie kan de meeste CORE-minuten behalen enzovoort. De uitdaging sloeg ook aan bij andere kringen, en toen ging de bal aan het rollen. Wij dachten: dat kunnen wij ook. En toen hebben we – samen met Jana Van Laere – ineens onze Belgian Female Referees gelanceerd op Instagram- en Facebook. Die pagina’s blijven trouwens nog altijd groeien.
En waarin we anders zijn? Onze leden zijn alléén vrouwen, en ze komen uit het hele land, niet uit één regio. We vragen geen inschrijvingsgeld, en hebben daardoor ook geen echte werkingsmiddelen. Maar ook geen verplichtingen zoals een echte vriendenkring, dus. Heel leuk allemaal, maar ook een beetje lastig: probeer maar eens trainingen te organiseren met mensen uit Hasselt, Brugge én Antwerpen. Daarom doen we soms online trainingsessies, dat is een stuk makkelijker. We hebben ook al eens een gewone online vergadering gedaan met een gastspreker – Riem Hussein, die afgelopen jaar nog de Champions League finale bij de vrouwen floot.
Foto: Sportpix/David Catry
YungRef: Naast ref ben je door de week actief als kinesist. Overlapt die job soms met de arbitrage? Neem je uit de job ook dingen mee naar wedstrijden of omgekeerd?
Caroline: Veel meer dan je denkt. Je moet in beide jobs beslissingen nemen die toch enige impact kunnen hebben op spelers – of op patiënten. Die laatste verzuchten wel eens dat ik zo recht door zee ben: “Amai, het is eraan te merken dat jij arbiter bent.” Ik denk dus dat ik mijn managementskills van op het veld meeneem in mijn werk als kinesist. (lacht)
YungRef: Komen jullie net als bij de mannen ook af en toe samen voor nationale trainingen in Tubeke?
Caroline: Eén keer in de maand, ja. We trainen dan samen met de mannen van de Top BCORE-groep, de grootste talenten uit de amateurreeksen die voorbereid worden op het profvoetbal. Er is dan ook aansluitend een technische sessie – er komt dan bijvoorbeeld een ref uit de eerste klasse spreken. Verder sluiten we aan bij de regionale trainingen van de refs die actief zijn in de amateurreeksen en zijn er trainingen met de aanstormende scheidstalenten uit de provincie Limburg.
YungRef: Ten slotte: wat wil je nog bereiken in je carrière?
Caroline: Ik denk dat het nu belangrijk is dat ik eerst wat ervaring opdoe tijdens mijn eerste internationale wedstrijden. Normaal gezien ging ik samen met Lawrence Visser op UEFA-stage naar Cyprus, maar die is helaas uitgesteld door corona. Ik ga er vanuit dat die binnenkort wel opnieuw op de planning komt te staan. En op langere termijn wil ik natuurlijk graag hogerop geraken in de UEFA-categorieën. Maar niet vergeten: ik wil ook gewoon plezier blijven hebben in deze prachtige hobby – want dat is het toch nog altijd.
Foto: Robert Absolonne
Bij dezen: het allerbeste voor Caroline, succes en veel plezier! En voor mijn lezers: hou mijn blog de komende week in de gaten, want Caroline heeft nog een paar goede fitnesstips voor jullie …
Last summer, I interviewed a referee colleague from Nepal: Harish Karki. We talked about football in Nepal, about participating in FIFA courses with top referees from Asia, and about his personal goals. A while ago one of those goals became reality: Harish got his first appointment as an assistant referee in the A division league, the highest level in Nepal. He was along the sideline during Brigade Boys Club against Tribhuwan Army Club, so I couldn’t wait to hear him out about this game and the last couple of months!
YungRef: First of all: congrats with this achievement, Harish! What was the game like?
Harish: Thanks, mate! Well: when I got appointed, I was really proud and excited – to finally achieve this dream! Couldn’t wait, too.
The game itself was quite good, actually: both teams were playing at a high intensity, so we had to be focused from the very first second. It took me a while to grow into this level of playing, but the whole thing was a great experience. Afterwards, the four of us were very happy with our performance. So I think I can say it was a successful debut.
YungRef: What about your stress level before the game? Did you have it under control?
Harish: First of all, I noticed it took more mental and physical preparation than normally. The entire organization of a first league game is so different from youth games. Besides, the game was played in Nepal’s only national stadium, which meant I had to prepare to face quite a crowd: I think there were about four thousand fans that day. And I brought along my own share of fans: about fifty or sixty friends from my referee association had bought tickets to come and see me. They even chanted my name, so I discovered on social media later – such a big honor!
The game itself I prepared like I would any other youth game. But of course there was a lot more pressure: the game was broadcast on national TV, for example.
YungRef: What was your first impression of the level of football, the stadium, the organization behind the game?
Harish: I couldn’t believe the size of the stadium when I first walked onto the pitch – so big! It holds a crowd of 15000, which was a lot more than I was used to.
There was a warm welcome by the home team’s delegate. Our dressing room was also bigger: it had a mini-bar, lockers, a main area and so on. And I had never refereed a game with stewards in the stands, keeping an eye on the fans. You could tell it was a high profile game, for both teams: the winner would go up in the ranking.
Full focus before the game
YungRef: Besides assistant referee you are also a national futsal referee. On your Instagram account, I saw some pictures of you during the National Futsal League in Pokhara. It seemed like lots of fun.
Harish: And it was! Pokhara is one of the most beautiful cities in Central-Nepal. I did some great matches over there, and quite a few tough derbies – they were all pushing the limits, so I had to hand out a lot of cards. I also took some time to discover the town with a younger colleague. Which was actually quite funny: many people recognized me, so I had to stop a few times to take pictures with the local people and even with some players of the teams. It was a big honor for me, because mostly it’s all about the players. But now they were all asking me for a picture or an autograph – crazy.
YungRef: Will you be able to keep combining the role of assistant referee with that of futsal referee? Or will you have to choose in the near future?
Harish: Our new Referee Development Officer has made it very clear that we’ll have to choose – we can’t do both. But we are not pushed in any direction, it’s totally up to us. So I have chosen to proceed as an assistant referee, because I always dreamt of officiating in big stadiums with lots of fans. I hope to get my FIFA badge in two years, and then we will see what’s next. But for now, it’s just important to keep working, stay focused and be prepared for the next appointments.
After the interview, Harish let me say hello to the referee colleagues of his association, who were sitting in the next room – nice! Many thanks to Harish for another nice conversation, a real pleasure once again. By the way: don’t forget to check Harish’ official Facebook page. For my blog followers: thanks for reading!
Omdat het vorig filmpje over tips voor matchdag een succes was, kon ik niet wachten om het volgende te posten. Ditmaal geef ik wat tips over waar je nu eigenlijk je muntje allemaal kan steken na de toss. Er zijn inmiddels verschillende trucjes voor, die ik in onderstaande video kort uitleg:
Wie geïnteresseerd is om de polsband van Kipsta zelf aan te kopen, hieronder alvast de link:
Heb je zelf nog ideeën of tips die ik in één van de volgende video’s kan uitleggen? Laat zeker en vast een reactie achter of stuur me een berichtje via mijn Instagram (@yungreflife). Tot snel!
Vorige keer zagen we een controversiële handsbal in Spanje, dit keer een nog opmerkelijkere fase in de inhaalmatch tussen Charleroi en Club Brugge: een overduidelijke strafschop voor Club die – nadat de VAR zijn zegje gedaan had – toch niet werd toegekend. Yungreview #4: de VAR, een waterdicht systeem?
In de 62ste minuut van Charleroi – Club Brugge krijgt verdediger Sobol de bal en rent ermee door tot in het strafschopgebied. Daar gaat hij neer na een contact met Charleroi-speler Kipré. Eerst dacht ik: yep, die is gaan liggen. Maar in de herhaling is duidelijk te zien dat Kipré Sobol op de hakken trapt. Scheidsrechter Lothar D’Hondt heeft contact met de VAR, maar die laatste vindt het blijkbaar niets. Verder spelen maar.
Het contact tussen Kipré (L) en Sobol (R)
De foto hierboven geeft duidelijkheid: Sobol wordt wel degelijk op de hakken getrapt door Kipré. Hier mag je niet over twijfelen: penalty.
Dat D’Hondt dit zelf niet heeft gezien? Kan gebeuren. Maar dat de VAR hier niet tussenkwam? Dat is al vreemder. Het kan natuurlijk verschillende oorzaken hebben: een black-out, geen toegang tot de juiste camerastandpunten of – erger maar zeker niet uit te sluiten – een blunder van de hoofd-VAR. Maar het is wel jammer dat dit gebeurt, want zo komt er weer een deukje in ons vertrouwen in de VAR – en we zijn het eigenlijk nog volop aan het opbouwen sinds het systeem in onze competitie kwam.
Mijn gedacht? Dat we ons er gewoon moeten bij neerleggen dat de VAR – héél soms – ook gewoon de mist in kan gaan. Mensen maken fouten, maar ook technologie laat het wel eens afweten. En de combinatie: sowieso.
Yung Ref Life 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.