Doelpuntenkermissen, pittige supporters en de eerste keer rechtstreeks rood: dit was de eerste helft van seizoen ’21-’22

---

Eerder deze week floot ik mijn laatste wedstrijd van het jaar 2021: hoog tijd om terug te blikken op de eerste seizoenshelft. Tweeëntwintig wedstrijden mocht ik fluiten: een record, als je weet dat ik één wedstrijd per weekend leid. Ik vat ze hieronder bondig samen!

Het seizoen begon op 7 augustus met een vriendschappelijke u14-wedstrijd tussen Berchem en Lierse Kempezonen. Het was wel even wennen om na zo lang terug op het veld staan. Het werd meteen een doelpuntenkermis: 3-9. Er zouden die zomervakantie nog vijf wedstrijden volgen, onder andere op Sint Job, Hove Sport en Zandhoven.

In september begon dan eindelijk de competitie. Nu ja, een valse start, want mijn eerste aanduiding werd kort daarna geannuleerd. Gelukkig kreeg ik algauw een nieuwe: een u15-match tussen Berkenrode en Turk Sport. Een moeilijke wedstrijd, om verschillende redenen: een klein veld, heel wat overtredingen waardoor ik het spel constant moest stilleggen en een paar akkefietjes. Uiteindelijk werd het ook eentje om nooit te vergeten, al was het maar omdat ik mijn eerste rechtstreeks rode kaart moest geven – geen discussie mogelijk: een verdediger haalde een doorgebroken speler neer.

De week erop was het een pak rustiger: ik mocht mijn eerste u16-dameswedstrijd in goede banen leiden, tussen ’s Gravenwezel-Schilde en KFC Broechem. De volgende opdracht was Berchem u15 – De Kempen. Bij deze wedstrijd kwam een van de opleiders van Bureau Arbitrage Antwerpen me evalueren. Hoewel ik de wedstrijd goed in de hand had, kwamen er toch nog wat werkpunten naar boven. Maar desondanks was mijn opleider toch positief: ik mocht promoveren naar categorie J4, wat betekende dat ik voortaan u17-wedstrijden zou krijgen. Ik mocht ook aansluiten bij de coachingsgroep van de voormiddagrefs (zo worden de refs genoemd die jeugdwedstrijden fluiten). In die coachingsgroep zitten jonge talentvolle refs die van nabij opgevolgd worden, met oog op snelle doorstroming naar provinciale.

De rest van de maand september kreeg ik nog een paar u15-wedstrijden, in oktober mocht ik dan eindelijk mijn debuut bij de u17 maken. En dat met Kontich-Hove. Zeer coole ervaring, goede wedstrijd ook. Eindstand 0-2.

Smile! 🙂

Het weekend erna mocht ik Hemiksem tegen Rumst fluiten: een pittige wedstrijd, ook al omdat de supporters langs de lijn best veel commentaar op mijn beslissingen hadden. Maar ik bleef er wél kalm onder en liet me vooral niet beïnvloeden. Wedstrijd onbeslist met een 1-1 eindstand.

De wedstrijd erna mocht ik naar het Jos Van Wellen Stadion in Kapellen voor alweer een mooie affiche – Cappellen FC tegen City Pirates u16 – met alweer een observer langs de lijn. 7-2, zonder al te veel dubieuze fases. Mijn opleider was zeer tevreden, dus ik ook.

De week erna kreeg ik even terug een u15-wedstrijd – ook al fluit je normaal gezien u17, toch krijg je soms eens een wat “makkelijkere” wedstrijd: dan hoef je niet constant onder hoge druk te presteren. De weken daarop kreeg ik terug grotere wedstrijden, te beginnen met een derby tussen VDP en OLVE u17: een toffe wedstrijd met veel kansen, twee strafschoppen, en een 0-5 eindstand. In de slotminuten was VDP met zijn tienen gevallen door een overduidelijke rode kaart.

De donderdag erop mocht ik vier wedstrijden in de 1/8 finale van de LAVA beker – Liga Amateurvoetbal Antwerpen – fluiten op Park Groot Schijn in Deurne: een erg leuke dag met de collega’s van mijn scheidsvereniging KSOVA. Twee dagen later kwam de volgende opdracht: naar Bornem voor mijn eerste u19-wedstrijd. Gegarandeerd de leukste aanduiding van het seizoen: voor het eerst floot ik een officiële wedstrijd met spelers ouder dan ikzelf. Een spannende wedstrijd die op en af ging. Het enige minpunt was de constante regen, maar die nam ik er maar al te graag bij. En daar stopte het niet: ik kreeg een week later ook mijn eerste u21-wedstrijden op KSV Wildert en op Eendracht Zoersel: mooi om ook in die hogere reeksen wat ervaring op te doen. Maar eerst nog even ’s Gravenwezel Schilde tegen Lierse Kempezonen u17 op woensdagavond.

Tenslotte mijn laatste wedstrijd voor de winterstop: opnieuw mocht ik naar het Jos Van Wellen Stadion, dit keer voor de u17 van Cappellen tegen Hoogstraten VV. Ook deze wedstrijd was zeker niet de gemakkelijkste, want ik moest wel hier en daar wat waarschuwingen geven. Maar absoluut ook niet de moeilijkste: zo kreeg ik bij mijn beslissingen niet al te veel protest.

En de kers op de taart van deze eerste seizoenshelft kwam per e-mail toen ik in de kleedkamer zat: een promotie naar J3. Dat wil zeggen dat ik vanaf nu standaard u21-wedstrijden mag leiden. Leuk, want zo staat me opnieuw wat uitdaging te wachten. Ik kijk in ieder geval al erg hard uit naar de tweede helft. Tot in januari!

Hieronder nog wat actiefoto’s:

Eerste wedstrijd van dit seizoen: Berchem u14 – Lierse Kempezonen

Tijdens de vriendschappelijke wedstrijd tussen VDP u15 en Emblem

Gele kaart na een strafschopfout tijdens VDP u17 – OLVE

Terugblik op de eerste wedstrijden van het seizoen

De eerste maand van het nieuwe seizoen is al voorbij, nu kunnen we ons volop focussen op de competitiewedstrijden – gisteren floot ik mijn eerste, tussen Berkenrode en Turk Sport Antwerpen. Maar eerst nog deze kleine terugblik van mijn zes wedstrijden in augustus. De hoogtepunten heb ik in een video gegoten, die kan je hieronder bekijken.

Verder wens ik alle collega’s succes met de heropstart. Hopelijk wordt dit seizoen eentje zonder al te veel coronaonderbrekingen – liefst geen enkele, zelfs.

En tot slot nog deze mededeling: nu de competitie én de school terug begint, zal ik opnieuw één blogbericht in de week posten. Als ik eens wat meer tijd heb, kunnen het er ook twee zijn. 😉

Tot snel, allemaal!

Achter de schermen van de scheids: eindelijk terug het veld op!

Een 3-tal maanden was het geleden dat ik nog eens een wedstrijd mocht fluiten, maar vorige zaterdag was het eindelijk weer zover: ik mocht de u14 van Berchem tegen Lierse Kempenzonen in goede banen leiden. Meestal schrijf ik wedstrijdverslagen gewoon uit, maar dit keer heb ik het in een video gegoten. Van mijn game preparation tot de dag na de wedstrijd: je ontdekt het allemaal in onderstaande video…

Doelpunt voor Lierse: gevalideerd 😉

Terugblik op de eerste matchen van 2020.

 

In actie tijdens Berchem – Ternesse

Nu eindelijk de winterstop gedaan was, kon ik na een maand terug op het veld staan! Ik kon al een aantal matchen fluiten, en ik heb ook een doelstelling in mijn carrière gehaald, namelijk het halen van mijn examen voor officieel ref. Al het leuks begon al vorig jaar: op 30 december mocht ik een vriendschappelijk duel tussen Berchem u12 en Oudenaarde fluiten. Ik kende een makkelijke pot voetbal die eindigde op 6-4. Toen was er een kleine tegenvaller: ik moest me de dag voor mijn match tussen RAFC en Union Saint-Gilloise afzeggen, vanwege ziekte, en aangezien ik de volgende week ook niet floot omdat ik toen jarig was, was het wachten tot 25 januari. Toen floot ik op een kille zaterdag de match tussen VC Mortsel en KVV Berg en Dal, ook zoals de vorige een simpele match. 3-2 was de eindstand. Ook de twee matchen die daarop volgden, die tussen de Berchem u13 meisjes en Aartselaar (1-6) en die tussen Berchem u13 en Ternesse (10-1) voor de beker waren niet echt moeilijk, maar ik had wel mijn werk. Twee weken geleden floot ik diezelfde u13 van Berchem tegen Rupel Boom, waarin ik één kaart trok: aan en verdediger die langdurig zijn tegenstander vasthield. Voor de rest geen problemen, eindstand 2-2. En op dinsdag 11 februari floot ik datzelfde team opnieuw: ditmaal voor de beker tegen Westerlo. Deze partij was dan ook wel een echte thriller: goed niveau, goede kansen, hoge intensiteit en een geweldige sfeer. Na een kwartier stond het 1-1, en dat was ook de ruststand. In de tweede helft kwam Westerlo op voorsprong, maar Berchem knokte zich terug in de match, met twee late goals. Ook moest ik nog een brandje blussen: helaas niet zonder kaarten. Maar achteraf was ik erg trots op mijn prestatie en kijk ik weer erg hard uit naar de volgende wedstrijden!

 

En aangezien ik op 1 februari voor mijn examen slaagde om officieel te kunnen fluiten, zal ik vanaf maart ook te vinden zijn in het officieel circuit van de KBVB. Over mijn eerste officiële match zal dan uiteraard ook een blogbericht verschijnen! Tot dan!

Matchverslag: Berchem – Rupel Boom

 

Klaar voor de aftrap!

Gisteren floot ik de U12 A van Berchem tegen Rupel Boom. Een erg boeiende partij, dus bij dezen het matchverslag:

Berchem begon erg furieus aan de wedstrijd en domineerde tijdens het eerste kwart: na 8 minuten spelen stond de thuisploeg op 1-0 voorsprong.

Het tweede kwart was dan weer voor de bezoekers uit Boom, en ik kon duidelijk voelen dat de druk wat groter werd. Er werd ook wat fysieker gespeeld, weliswaar binnen de perken, dus dat maakte de match wel spannender. Ruststand: 2-1.

Tijdens het derde kwart waren beide ploegen aan elkaar gewaagd, er was nauwelijks een niveauverschil te merken, maar toch scoorde Berchem nog op het einde van het derde kwart. Je voelde toen al dat de match nog niet helemaal gespeeld was – voor mijzelf was de boodschap: opletten in het vierde kwart!

Toen Boom de 3-2 maakte via een owngoal dreef dat de spanning nog extra op. Je voelde dat er aan beide kanten een paar spelers wat zenuwachtiger werden, er werd al eens wat harder geduwd en getrokken, maar ik bleef alle foutjes consequent fluiten – ik had op geen enkel moment het gevoel dat ik de match niet onder controle had.

Uiteindelijk viel in minuut 56 de 3-3. In de blessuretijd moest ik wel nog geel trekken voor de linksachter van Boom, omdat hij een speler langdurig vasthield. Hoe dan ook: alweer een leuke wedstrijd om te fluiten.

Wat het nog extra leuk maakte: Lucas, mijn ex-ploegmakker van bij Cantincrode, stond alweer naast de zijlijn – een beetje om te supporteren, maar vooral om te kijken hoe dat arbitreren in zijn werk gaat: hij wil namelijk ook scheidsrechter worden. Samen met vijf andere jongens heeft hij zich onlangs aangesloten bij de Youth Referee Academy van Berchem: dat is supergoed nieuws, want we kunnen altijd nieuwe rekruten gebruiken!

Tot zover het matchverslag, volgende keer vertel ik meer over onze YRA-stage in Blankenberge!

 

 

Dit was het seizoen 2018-19

Ook dit prachtige seizoen is helaas ten einde gekomen. Ik heb heel wat mooie wedstrijden gefloten. Soms ging het met vallen en opstaan, maar toch: een seizoen om nooit te vergeten. Waarom? In de eerste plaats omdat ik me heb aangesloten bij de Youth Referee Academy van Berchem Sport, natuurlijk. Ik heb er heel veel bijgeleerd en – vooral – best wat olifantenvel gekweekt. Er wordt sneller en fysieker gevoetbald dan bij mijn thuisclub Cantincrode, dus ik moet zelf harder mijn best doen om mee te kunnen. Soms moet ik ook strenger zijn dan bij andere clubs, omdat het niveau en de sfeer van de match daar om vragen.

Hoogtepunten? Ik ben een keertje bij Antwerp en Club Brugge gaan fluiten. En ik heb best wat toernooien gedaan, waaronder de Fair Play Cup van Cantincrode, een U9-toernooi op Berchem, een U13-toernooi op Zandhovense en tenslotte de VC Mortsel Cup voor volwassenen.  Allemaal leuke wedstrijden, waaronder drie finales!

Om even vooruit te blikken op volgend seizoen: de jeugdopleiding van Berchem heeft een deal met die van Anderlecht gesloten; ze gaan kennis en mensen uitwisselen, en er komt ook een Youth Referee Academy bij paars-wit. Dat is goed nieuws voor mij en mijn collega-scheidsrechters: vanaf volgend seizoen mogen we daar af en toe eens een match gaan fluiten – spannend!

Nog meer goed nieuws: tijdens het volgende seizoen word ik vijftien, de leeftijd waarop je écht officieel mag arbitreren. Ik kan dus aangeduid worden voor wedstrijden waarin er tweeëntwintig spelers op het veld staan, in plaats van de zestien die ik meestal fluit. Ik kijk hard uit naar deze nieuwe uitdaging, want het is weer net een tikje échter. Dat het maar snel zover is!

Een frisse start

Twee goeie redenen om blij te zijn: de winterstop is gedaan en ik ben van mijn kleine blessure verlost! Begin december had ik een spierscheurtje in mijn bil opgelopen, en ik mocht dus een volle maand niet spelen of fluiten. Maar nu is die miniblessure dus genezen. Ik heb superveel zin in het tweede deel van de competitie!

En die komt er snel. Het komende weekend al mag ik mijn eerste wedstrijd van 2019 al in goede banen leiden: de U12 van Berchem Sport tegen Londerzeel. Ik kijk er erg naar uit, want het is alweer veel te lang geleden.

Goed voornemen: ik ga het komende jaar proberen zo vaak mogelijk te fluiten, en misschien ook nog eens een keertje bij de clubs waar ik begon, Cantincrode en V.C. Mortsel. Dan kan ik volop gebruik maken van de nieuwe accessoires die bij ons thuis onder de kerstboom lagen: fluitjes (een witte Fox 40 had ik nog niet :-)), potloden, een reservehorloge en een handige rugzak (zie foto). Die gaan de komende maanden heel goed van pas komen!

 

 

 

Waarom jonge scheidsrechters afhaken

Gezocht: dik olifantenvel. 

Sinds gisteren snap ik waarom er zo weinig scheidsrechters zijn, en waarom zoveel jonge scheidsrechters afhaken.

Ik fluit supergraag, en ik vertel tegen iedereen die het wil horen wat een fantastische hobby het is. Niet altijd gemakkelijk, je moet ook best wat kritiek kunnen verdragen van de 22 spelers, de coaches en alle andere supporters-die-ook-denken-dat-ze-ref-zijn langs de lijn. Maar dat lukt meestal wel. Sinds enkele weken ben ik aangesloten bij de Youth Referee Academy van Berchem Sport. Mijn eerste wedstrijd daar was best een stevige partij, maar niks om wakker van te liggen.

Maar de U12-wedstrijd die ik gisteren moest fluiten, was het dieptepunt in mijn prille scheidscarrière.

Het begon goed. Er werd al na één minuut gescoord. De gelijkmaker kwam snel, maar de andere ploeg bleef domineren. Vlak na rust werd het 2-3, tien minuten later viel de gelijkmaker.

Toen kwam het laatste kwart van de wedstrijd. Van de vorige partij had ik onthouden dat ik dan scherp moet blijven fluiten, omdat iedereen een beetje zenuwachtig wordt en er sneller en meer overtredingen worden begaan. Dat was hier niet anders.

Een speler van de thuisploeg trok aan het truitje van een tegenspeler, en daar gaf ik een vrije trap voor. Meteen daarop duwde een speler van de thuisploeg opnieuw iemand tegen de mat: geel en opnieuw vrije trap. De bal wordt getrapt, een speler van de thuisploeg springt en houdt de bal met de handen tegen – helaas is hij een verdediger en geen keeper. Dus: opnieuw vrije trap! En ook: geel voor een andere speler die, niet voor de eerste keer, druk komt protesteren. En dit was maar één fase.

Niet lang daarna schaart een speler van de thuisploeg een aanvaller. Ze vallen allebei en hebben duidelijk verzorging nodig. Ik fluit en roep dat er verzorgers op het veld mogen. Plots zie ik dat naast me geduwd wordt. Dat is nergens voor nodig: ik trek geel voor de duwer, waarna de verzorger van de uitploeg roepend op mij komt afgestapt. Hij briest dat ik ‘de wedstrijd niet kapot moet fluiten’ (het was een overduidelijke overtreding, en een opstootje wordt altijd bestraft) en dat ik ‘niet moet doen alsof ik de Champions League fluit’ (hijzelf stond wél langs de lijn te roepen alsof zijn ploeg kans zou maken tegen Bayern München). Ik zei – beleefd, want het lukt me eigenlijk altijd om kalm en beleefd te blijven, ook al staat er een volwassene tegen me te roepen – dat ik nog altijd de ref ben en nog altijd zélf beslis. Omdat hij maar bleef protesteren, heb ik gezegd dat hij naar de tribune moest. Eerst wilde hij dat niet, maar toen zei ik dat ik de wedstrijd anders zou staken. Toen ging hij inderdaad achter de reling staan.

De rest van de wedstrijd was niet leuk meer. Ik moest nog een rode kaart trekken – twee keer geel – omdat iemand zijn truitje uittrok bij de winnende goal in de voorlaatste minuut. Oké: dat is misschien streng, maar het mag niet volgens het reglement. En als er volwassenen tegen je staan te brullen, is het reglement het enige waarop je kunt terugvallen.

Die paar minuten na de wedstrijd zal ik niet snel vergeten. Alleen de trainers van de thuisploeg kwamen me een hand geven en zeggen dat ik het goed gedaan had. Ik kreeg nog een klein applausje van een paar supporters van de uitploeg, maar ik kon niet snel genoeg in de kleedkamer zijn. Ik voelde me rot. Voor de eerste keer, want aan alle vorige wedstrijden had ik veel plezier beleefd, hoe lastig ze ook waren.

Was dit nu speciaal of eerder een voorsmaakje van wat nog gaat komen? Ik weet het: ik moet nog veel leren. Ik heb ook maar twee ogen, en ze staan aan de voorzijde van mijn hoofd: soms heb je dingen niet goed gezien. Maar als ik wél een duidelijke overtreding zie, moet ik dan het geel op zak houden omdat spelers, trainers en supporters het niet gewoon zijn dat een jonge ref zo kordaat is? Moet ik milder zijn omdat ze anders dingen naar me beginnen roepen? Dat kan toch niet de bedoeling zijn?

In mijn interview in Het Laatste Nieuws zei ik iets over het olifantenvel van scheidsrechters. Dit was zo’n wedstrijd waarbij ik besefte: oei, ik moet nog véél olifantenvel kweken. Geen idee of dat gaat lukken. Maar ik begrijp nu echt dat veel jonge scheidsrechters zeggen: ‘Me laten afblaffen door volwassenen die ons zien als vervelende mannetjes die in de weg van mijn spelers lopen? Laat maar, hier heb ik geen zin in.’

‘Wow! Wat een tempo!’

Poeh! Wat een leuke laatste vakantieweek heb ik achter de rug. Vooral omdat ik twee wedstrijden mocht fluiten.

Op dinsdag 28/8 floot ik de partij tussen de U10 van V.C. Mortsel en Berchem Sport. Een leuke, rustige partij: er waren maar drie overtredingen waarvoor ik moest ingrijpen. Het begin van de wedstrijd was éénrichtingsverkeer voor Berchem Sport: na 15 minuten stond het al 0-4. Mortsel herpakte zich in het tweede kwart, maar in de tweede helft vielen er nog veel doelpunten. Eindstand: 4-9.

Klaar voor de derby Berchem-Beerschot.

De tweede wedstrijd – de U13 van Berchem Sport tegen Beerschot-Wilrijk op zondag 2/9 – was een ander paar mouwen. Om te beginnen moest ik vroeg op: om 8 uur werd ik al bij Berchem verwacht. Ik werd er goed ontvangen door Marc Cornelis van de Youth Referee Academy, die me wat meer uitleg gaf en zei waarop ik zoal moest letten: hoe ik over het veld loop (in diagonalen), dat ik de doelnetten vooraf moet checken en noem maar op. Ik kreeg ook een eigen tenue.

Echt zenuwachtig was ik niet – enfin: aan de ontbijttafel nog wél, maar onderweg al niet meer. Toen de wedstrijd begon, dacht ik wel even: ‘Wow, wat een tempo!’ Het ging veel sneller dan in alle wedstrijden die ik tot nu toe had gefloten. Na 4 minuten devieerde de spits van Berchem de bal in het paars-witte doel: 1-0 voor de thuisploeg.

Het ging er af en toe ook hard aan toe: in minuut 19 stopte een verdediger van Berchem een aanval van de bezoekers foutief af, en daar trok ik geel voor. De tweede helft begon al meteen met een opstootje toen een ingevallen speler een elleboog uitdeelde: alweer geel, al had het ook de andere kleur kunnen zijn (en dan bedoel ik geen groen!).

Sprintje trekken voor een aanval van Beerschot.

Halftime: begeleider Marc geeft tips.

Mijn begeleider Marc waarschuwde me tijdens de rust dat ik in het laatste kwart goed gefocust moest blijven: spelers worden moe, trainers raken gefrustreerd, en dan kookt hun potje soms een beetje over. Inderdaad: eerst moest ik een Beerschot-speler een geel karton geven voor het foutief afstoppen van een aanval, daarna iemand van Berchem voor een gevaarlijke tackle. Niet echt slim, want die laatste had al geel, waardoor ik de tweede gele kaart moest bovenhalen – en dus ook de rode: de eerste keer dat ik dat in mijn prille scheidscarrière moest doen. Op de bank bij Berchem klonk veel protest, en ik moest ook een paar spelers (én een kwaaie coach) afwimpelen. En voor ik het eindsignaal kon geven, moest ik nog een keer naar mijn borstzak tasten: alweer geel voor Berchem wegens een veel te late tackle.

Resultaat: 3-1, met vier gele kaarten en één rode (2 x geel). Wat een wedstrijd!

Nadien overliep Marc met mij de wedstrijd. Hij gaf me een paar werkpunten mee als huiswerk – dingen waarop ik voortaan moet letten. Ik heb alleszins véél geleerd uit die ene wedstrijd. Maar één ding staat vast: ik vond het heel leuk om te doen. En ik ben stiekem toch wel een beetje trots!