Terugblik op de eerste wedstrijden van het seizoen

De eerste maand van het nieuwe seizoen is al voorbij, nu kunnen we ons volop focussen op de competitiewedstrijden – gisteren floot ik mijn eerste, tussen Berkenrode en Turk Sport Antwerpen. Maar eerst nog deze kleine terugblik van mijn zes wedstrijden in augustus. De hoogtepunten heb ik in een video gegoten, die kan je hieronder bekijken.

Verder wens ik alle collega’s succes met de heropstart. Hopelijk wordt dit seizoen eentje zonder al te veel coronaonderbrekingen – liefst geen enkele, zelfs.

En tot slot nog deze mededeling: nu de competitie én de school terug begint, zal ik opnieuw één blogbericht in de week posten. Als ik eens wat meer tijd heb, kunnen het er ook twee zijn. 😉

Tot snel, allemaal!

Terugblik op de eerste matchen van 2020.

 

In actie tijdens Berchem – Ternesse

Nu eindelijk de winterstop gedaan was, kon ik na een maand terug op het veld staan! Ik kon al een aantal matchen fluiten, en ik heb ook een doelstelling in mijn carrière gehaald, namelijk het halen van mijn examen voor officieel ref. Al het leuks begon al vorig jaar: op 30 december mocht ik een vriendschappelijk duel tussen Berchem u12 en Oudenaarde fluiten. Ik kende een makkelijke pot voetbal die eindigde op 6-4. Toen was er een kleine tegenvaller: ik moest me de dag voor mijn match tussen RAFC en Union Saint-Gilloise afzeggen, vanwege ziekte, en aangezien ik de volgende week ook niet floot omdat ik toen jarig was, was het wachten tot 25 januari. Toen floot ik op een kille zaterdag de match tussen VC Mortsel en KVV Berg en Dal, ook zoals de vorige een simpele match. 3-2 was de eindstand. Ook de twee matchen die daarop volgden, die tussen de Berchem u13 meisjes en Aartselaar (1-6) en die tussen Berchem u13 en Ternesse (10-1) voor de beker waren niet echt moeilijk, maar ik had wel mijn werk. Twee weken geleden floot ik diezelfde u13 van Berchem tegen Rupel Boom, waarin ik één kaart trok: aan en verdediger die langdurig zijn tegenstander vasthield. Voor de rest geen problemen, eindstand 2-2. En op dinsdag 11 februari floot ik datzelfde team opnieuw: ditmaal voor de beker tegen Westerlo. Deze partij was dan ook wel een echte thriller: goed niveau, goede kansen, hoge intensiteit en een geweldige sfeer. Na een kwartier stond het 1-1, en dat was ook de ruststand. In de tweede helft kwam Westerlo op voorsprong, maar Berchem knokte zich terug in de match, met twee late goals. Ook moest ik nog een brandje blussen: helaas niet zonder kaarten. Maar achteraf was ik erg trots op mijn prestatie en kijk ik weer erg hard uit naar de volgende wedstrijden!

 

En aangezien ik op 1 februari voor mijn examen slaagde om officieel te kunnen fluiten, zal ik vanaf maart ook te vinden zijn in het officieel circuit van de KBVB. Over mijn eerste officiële match zal dan uiteraard ook een blogbericht verschijnen! Tot dan!

Interview: topref Wesli De Cremer

‘Zo’n stadion waar 25.000 man bij elkaar zit: dat doet toch iets met je’

Omdat de feestdagen en kerstvakantie er zaten aan te komen, wilde ik voor mijn blog eens iets speciaals doen. Ik dacht: ‘Laat ik eens proberen om een topscheidsrechter te interviewen.’ Ik dacht meteen aan Wesli De Cremer, die ik vorig seizoen leerde kennen toen hij een praatje kwam houden bij onze Youth Referee Academy in Berchem. Wesli werkt als kinesist in een sportcentrum, maar hij fluit ook al een paar seizoenen in de tweede klasse van de Belgische competitie. Enkele maanden geleden debuteerde hij in de eerste klasse – hij leidde KV Mechelen tegen Cercle Brugge in goeie banen. Wesli wilde graag tijd voor me maken, waarvoor dank!

Yungref: Hoe ben je scheidsrechter geworden en waarom?

Wesli: Ik ben op m’n zesde beginnen voetballen bij een lokale club in het Brusselse. Toen we een paar jaar later naar Oostende verhuisden, moest ik op zoek naar een andere club. Ik was destijds nogal blessuregevoelig, dus ik belandde vaak op de bank – geen pretje. Mijn zus, die toen al scheidsrechter was, vroeg me eens mee naar een toernooi waar zij moest fluiten. Ze kwamen een scheids te kort, en toen floot ik mijn eerste wedstrijden. Ik vond dat echt supertof en heb me meteen daarna ingeschreven voor een scheidsrechtercursus. Toen heb ik het voetballen vaarwel gezegd en ben voluit voor het arbitreren gegaan.

Yungref: Hoe bereiden jullie – jij en je lijnrechters – een wedstrijd voor?

Wesli: De voorbereiding begint eigenlijk al op maandag, meteen nadat we onze aanduidingen voor het volgende weekend krijgen. Ik maak dan een powerpointpresentatie waarin ik alles zet dat van belang kan zijn voor de wedstrijd: de opstelling van de ploegen, de keyspelers, wie er de voorbije wedstrijden zoal gele kaarten kreeg, noem maar op. We willen echt tot in detail weten wie de spelers zijn die met ons op de grasmat staan, zodat we de wedstrijd zo goed mogelijk kunnen aanvoelen. We praten ook onze eigen tactiek als scheidsploeg goed door: we hebben het onder andere over waar we moeten staan bij een corner of een vrije trap, zodat we zeker een goed overzicht hebben.

De rest van de week is het vooral: trainen, trainen, trainen – je moet fysiek in orde zijn, hé. Op de wedstrijddag gaan we drie uur voor de match samen met de scheidsverantwoordelijke iets eten. Een sportmaaltijd, uiteraard. Na het eten nemen we de powerpoint helemaal door en maken we concrete afspraken; zo weet iedereen perfect wat er van hem verwacht wordt. Anderhalf uur voor de aftrap komen we aan in het stadion. Dan warmen we samen op en tellen af naar het begin van de match.

Yungref: Wat was tot nu toe de match van je carrière?

Wesli: Moeilijk te zeggen. Elke match is anders, en ze hebben allemaal hun eigen karakter en hun charmes. Er zijn wel een paar matchen die me altijd zullen bijblijven, zoals de vriendschappelijke wedstrijd tussen Union Sint-Gillis en RWDM van een paar seizoenen geleden. Er zaten zo’n 6000 fanatieke supporters in het stadion, wat een geweldige sfeer was dat! Ook toen ik de eerste keer een match van Beerschot floot en er 10.000 man in het Olympisch Stadion op het Kiel zat, moest ik wel toch even slikken. Verder zal ik mijn debuut in 1A – KV Mechelen tegen Cercle Brugge – ook nooit vergeten. En afgelopen zomer floot ik de vriendschappelijke Brugse Metten tussen Club Brugge en Sporting Club de Lissabon. Zo’n stadion waar 25.000 man bij elkaar zit: dat doet toch iets met je.

Yungref: Hoe vaak traint een semi-prof als jij?

Wesli: Er zijn vijf verplichte trainingen: een active-recoverytraining, een high-intensitytraining, een speed-and-endurancetraining, een matchpreparationtraining en een krachttraining. Maar ik doe op m’n eentje nog extra trainingen: loopsessies of wat anders. Kortom: acht à tien trainingen per week.

Yungref: Had je als jonge arbiter een idool?

Wesli: Ik keek als jonge gast heel erg op naar Frank De Bleeckere, en dat is eigenlijk nog altijd niet veranderd. En het leuke is: mijn idool is nu ook mijn coach, want Frank is nog altijd actief in de arbitrage.

Yungref: Hoe ambitieus ben je? Op welk niveau wil je nog fluiten?

Wesli: Geen idee of hij ooit uitkomt, maar het is alleszins mijn droom om ooit een WK-finale te fluiten. Daartussen heb ik wel doelstellingen. Zo wil ik binnen de vijf jaar mijn FIFA-badge halen, en op internationaal vlak verder groeien.

Yungref: Met welke andere scheidsrechters in 1A en 1B kom je goed overeen?

Wesli: Goh, ik kan met iedereen eigenlijk goed samenwerken. Maar met Wesley Alen heb ik ook een persoonlijke klik. Bovendien heeft hij een fenomenale kennis van alle spelers uit de competitie. Als ik wil weten op wie ik extra moet letten tijdens een wedstrijd ga ik altijd raad vragen bij Wesley – héél handig. Met Bram Van Driessche kan ik goed filosoferen over voetbal en arbitrage in het algemeen.

Yungref: Als ik het veld op ga, heb ik altijd m’n vaste uitrusting bij – fluitje, kaarten, tossmunt, potlood en opschrijfboekje, noem maar op. Neem jij iets speciaals mee?

Wesli: Ik neem altijd twee fluitjes mee, meestal in de kleur van mijn tenue. Ik neem ook altijd één extra gele kaart mee. De rode zit in je achterzak, die kan je dus onmogelijk verliezen, maar de gele zit in één van je borstzakken, en daar moet je in de loop van de wedstrijd wel vaker iets uithalen – de kans bestaat dus dat je ze verliest. Dat wil ik liever niet meemaken. Een opschrijfboekje heb ik niet nodig, want de vierde official noteert sowieso doelpunten, wissels en eventuele kaarten. Daar hoef ik me dus ook geen zorgen over te maken.

Yungref: Bedankt, Wesli, voor dit toffe interview! Niet alleen leuk om te doen, maar ik heb er ook veel uit geleerd.

Aan de lezers van deze blog: prettige vakantie en leuke feestdagen! Mijn volgende blogbericht zal gaan over de hervatting van het seizoen na de winterstop.

Eerste seizoenshelft: een overzicht!

Antwerp – Moeskroen: ⚽️✔️

Zoals verwacht is de eerste seizoenshelft voorbij gevlogen. Ik floot in totaal 11 matchen, die allemaal erg leuk waren en ik alweer veel heb kunnen bijleren. Tijd voor een terugblik, dus…

Het seizoen begon voor mij op 8 september, toen floot ik de derby tussen Berchem en Beerschot in de categorie Z (u13). Die partij had ik erg goed in de hand, met als resultaat een score van 5-15. Meer schrijven dan fluiten, maar ik had er wel veel plezier in om zo terug na 4 maanden op een veld te staan! De week daarop floot ik de u13 van V.C Mortsel tegen Lierse Kempezonen: een totale walk-over die op 0-17 eindigde. Eind september kreeg ik opnieuw een derby als aanduiding: de match tussen Berchem u12 en City Pirates. In deze partij moest ik wel enkele kaarten trekken o.a. voor gevaarlijk spel, een opstootje en enkele tackles. Maar ik kon deze partij wel goed afsluiten, met een spectaculaire score van 6-6. Achteraf deed ik nog een babbeltje met de trainers van City Pirates,  die mijn prestatie erg goed vonden en zeiden me dat ze zelden zo’n goede arbiter hadden gehad. Dan besef je: wat doe ik dit zo graag!

In de maand oktober floot ik 4 matchen: Zandhovense u13 tegen Grobbendonk (11-0). Ook in deze partij moest ik niet echt veel doen. Dan kwam de match Cantincrode tegen Vremde u12 met ook een score van 6-4. Vremde was lang de betere partij maar moest in de tweede helft de wet van de sterkste ondergaan, al was het voetbal niet van hoog niveau. Vlak voor de rust moest ik uit het niets wel geel trekken voor een speler die een zware tackle inzette op een verdediger van Vremde. Voor de rest verliep deze match zonder problemen. De week daarop floot ik Berchem u12 tegen Rupel Boom (3-3), en de week daarna Antwerp – Moeskroen u12 met als eindstand 7-4. Deze match was één van de leukste: het niveau was goed, het tempo lag hoog, teams waren aan elkaar gewaagd,…

Ook in November floot ik 4 matchen: Berchem u13 tegen Minderhout VV: een match waar Berchem de hele tweede helft beter was maar niet voorbij een muur van wit en groen geraakte. De eindstand was dan ook heel uitzonderlijk: 0-1. Daarna floot ik opnieuw een derby, deze keer die van Mortsel, tussen de u13 van V.C Mortsel tegen Cantincrode. In een seizoen heb je als ref al eens een non-match, wanneer je binnen komt in de kleedkamer na het laatste fluitsignaal en je zo iets hebt van: “Dju, dit was het niet!” Mortsel scoorde in extremis de 4-3 vanop corner, tot ongenoegen van de bezoekers, die een duwfout claimde. Ik ga eerlijk zijn: mijn positie was niet goed, en dat was ten koste van Cantincrode. Gelukkig was de volgende match beter: Berchem u12 tegen Hoogstraten met als eindstand 0-2. Een draak van een wedstrijd, voor op voetballend vlak snel te vergeten. Daarom gaan we dan ook ineens door naar de laatste en tofste match die ik floot: de Derby Van’t Stad tussen de u12 van Antwerp en Beerschot. Hier had je echt alles: intensiteit, veel supporters, enkele foutjes, zenuwen,… Eindstand: 1-0. Maar: ik heb de partij zonder kaarten kunnen houden, ondanks de constante fouten.

Dit was de eerste seizoenshelft. Ik kijk alvast erg uit naar de tweede, want ik ben ingeschreven voor een 3-delige cursus die mij naar het officiele circuit zal leiden. Maar eerst: genieten van de feestdagen en vakantie, en dan zien wel weer verder…

 

 

 

 

 

Matchverslag: Berchem – Rupel Boom

 

Klaar voor de aftrap!

Gisteren floot ik de U12 A van Berchem tegen Rupel Boom. Een erg boeiende partij, dus bij dezen het matchverslag:

Berchem begon erg furieus aan de wedstrijd en domineerde tijdens het eerste kwart: na 8 minuten spelen stond de thuisploeg op 1-0 voorsprong.

Het tweede kwart was dan weer voor de bezoekers uit Boom, en ik kon duidelijk voelen dat de druk wat groter werd. Er werd ook wat fysieker gespeeld, weliswaar binnen de perken, dus dat maakte de match wel spannender. Ruststand: 2-1.

Tijdens het derde kwart waren beide ploegen aan elkaar gewaagd, er was nauwelijks een niveauverschil te merken, maar toch scoorde Berchem nog op het einde van het derde kwart. Je voelde toen al dat de match nog niet helemaal gespeeld was – voor mijzelf was de boodschap: opletten in het vierde kwart!

Toen Boom de 3-2 maakte via een owngoal dreef dat de spanning nog extra op. Je voelde dat er aan beide kanten een paar spelers wat zenuwachtiger werden, er werd al eens wat harder geduwd en getrokken, maar ik bleef alle foutjes consequent fluiten – ik had op geen enkel moment het gevoel dat ik de match niet onder controle had.

Uiteindelijk viel in minuut 56 de 3-3. In de blessuretijd moest ik wel nog geel trekken voor de linksachter van Boom, omdat hij een speler langdurig vasthield. Hoe dan ook: alweer een leuke wedstrijd om te fluiten.

Wat het nog extra leuk maakte: Lucas, mijn ex-ploegmakker van bij Cantincrode, stond alweer naast de zijlijn – een beetje om te supporteren, maar vooral om te kijken hoe dat arbitreren in zijn werk gaat: hij wil namelijk ook scheidsrechter worden. Samen met vijf andere jongens heeft hij zich onlangs aangesloten bij de Youth Referee Academy van Berchem: dat is supergoed nieuws, want we kunnen altijd nieuwe rekruten gebruiken!

Tot zover het matchverslag, volgende keer vertel ik meer over onze YRA-stage in Blankenberge!

 

 

Een frisse start

Twee goeie redenen om blij te zijn: de winterstop is gedaan en ik ben van mijn kleine blessure verlost! Begin december had ik een spierscheurtje in mijn bil opgelopen, en ik mocht dus een volle maand niet spelen of fluiten. Maar nu is die miniblessure dus genezen. Ik heb superveel zin in het tweede deel van de competitie!

En die komt er snel. Het komende weekend al mag ik mijn eerste wedstrijd van 2019 al in goede banen leiden: de U12 van Berchem Sport tegen Londerzeel. Ik kijk er erg naar uit, want het is alweer veel te lang geleden.

Goed voornemen: ik ga het komende jaar proberen zo vaak mogelijk te fluiten, en misschien ook nog eens een keertje bij de clubs waar ik begon, Cantincrode en V.C. Mortsel. Dan kan ik volop gebruik maken van de nieuwe accessoires die bij ons thuis onder de kerstboom lagen: fluitjes (een witte Fox 40 had ik nog niet :-)), potloden, een reservehorloge en een handige rugzak (zie foto). Die gaan de komende maanden heel goed van pas komen!

 

 

 

Waarom jonge scheidsrechters afhaken

Gezocht: dik olifantenvel. 

Sinds gisteren snap ik waarom er zo weinig scheidsrechters zijn, en waarom zoveel jonge scheidsrechters afhaken.

Ik fluit supergraag, en ik vertel tegen iedereen die het wil horen wat een fantastische hobby het is. Niet altijd gemakkelijk, je moet ook best wat kritiek kunnen verdragen van de 22 spelers, de coaches en alle andere supporters-die-ook-denken-dat-ze-ref-zijn langs de lijn. Maar dat lukt meestal wel. Sinds enkele weken ben ik aangesloten bij de Youth Referee Academy van Berchem Sport. Mijn eerste wedstrijd daar was best een stevige partij, maar niks om wakker van te liggen.

Maar de U12-wedstrijd die ik gisteren moest fluiten, was het dieptepunt in mijn prille scheidscarrière.

Het begon goed. Er werd al na één minuut gescoord. De gelijkmaker kwam snel, maar de andere ploeg bleef domineren. Vlak na rust werd het 2-3, tien minuten later viel de gelijkmaker.

Toen kwam het laatste kwart van de wedstrijd. Van de vorige partij had ik onthouden dat ik dan scherp moet blijven fluiten, omdat iedereen een beetje zenuwachtig wordt en er sneller en meer overtredingen worden begaan. Dat was hier niet anders.

Een speler van de thuisploeg trok aan het truitje van een tegenspeler, en daar gaf ik een vrije trap voor. Meteen daarop duwde een speler van de thuisploeg opnieuw iemand tegen de mat: geel en opnieuw vrije trap. De bal wordt getrapt, een speler van de thuisploeg springt en houdt de bal met de handen tegen – helaas is hij een verdediger en geen keeper. Dus: opnieuw vrije trap! En ook: geel voor een andere speler die, niet voor de eerste keer, druk komt protesteren. En dit was maar één fase.

Niet lang daarna schaart een speler van de thuisploeg een aanvaller. Ze vallen allebei en hebben duidelijk verzorging nodig. Ik fluit en roep dat er verzorgers op het veld mogen. Plots zie ik dat naast me geduwd wordt. Dat is nergens voor nodig: ik trek geel voor de duwer, waarna de verzorger van de uitploeg roepend op mij komt afgestapt. Hij briest dat ik ‘de wedstrijd niet kapot moet fluiten’ (het was een overduidelijke overtreding, en een opstootje wordt altijd bestraft) en dat ik ‘niet moet doen alsof ik de Champions League fluit’ (hijzelf stond wél langs de lijn te roepen alsof zijn ploeg kans zou maken tegen Bayern München). Ik zei – beleefd, want het lukt me eigenlijk altijd om kalm en beleefd te blijven, ook al staat er een volwassene tegen me te roepen – dat ik nog altijd de ref ben en nog altijd zélf beslis. Omdat hij maar bleef protesteren, heb ik gezegd dat hij naar de tribune moest. Eerst wilde hij dat niet, maar toen zei ik dat ik de wedstrijd anders zou staken. Toen ging hij inderdaad achter de reling staan.

De rest van de wedstrijd was niet leuk meer. Ik moest nog een rode kaart trekken – twee keer geel – omdat iemand zijn truitje uittrok bij de winnende goal in de voorlaatste minuut. Oké: dat is misschien streng, maar het mag niet volgens het reglement. En als er volwassenen tegen je staan te brullen, is het reglement het enige waarop je kunt terugvallen.

Die paar minuten na de wedstrijd zal ik niet snel vergeten. Alleen de trainers van de thuisploeg kwamen me een hand geven en zeggen dat ik het goed gedaan had. Ik kreeg nog een klein applausje van een paar supporters van de uitploeg, maar ik kon niet snel genoeg in de kleedkamer zijn. Ik voelde me rot. Voor de eerste keer, want aan alle vorige wedstrijden had ik veel plezier beleefd, hoe lastig ze ook waren.

Was dit nu speciaal of eerder een voorsmaakje van wat nog gaat komen? Ik weet het: ik moet nog veel leren. Ik heb ook maar twee ogen, en ze staan aan de voorzijde van mijn hoofd: soms heb je dingen niet goed gezien. Maar als ik wél een duidelijke overtreding zie, moet ik dan het geel op zak houden omdat spelers, trainers en supporters het niet gewoon zijn dat een jonge ref zo kordaat is? Moet ik milder zijn omdat ze anders dingen naar me beginnen roepen? Dat kan toch niet de bedoeling zijn?

In mijn interview in Het Laatste Nieuws zei ik iets over het olifantenvel van scheidsrechters. Dit was zo’n wedstrijd waarbij ik besefte: oei, ik moet nog véél olifantenvel kweken. Geen idee of dat gaat lukken. Maar ik begrijp nu echt dat veel jonge scheidsrechters zeggen: ‘Me laten afblaffen door volwassenen die ons zien als vervelende mannetjes die in de weg van mijn spelers lopen? Laat maar, hier heb ik geen zin in.’

‘Wow! Wat een tempo!’

Poeh! Wat een leuke laatste vakantieweek heb ik achter de rug. Vooral omdat ik twee wedstrijden mocht fluiten.

Op dinsdag 28/8 floot ik de partij tussen de U10 van V.C. Mortsel en Berchem Sport. Een leuke, rustige partij: er waren maar drie overtredingen waarvoor ik moest ingrijpen. Het begin van de wedstrijd was éénrichtingsverkeer voor Berchem Sport: na 15 minuten stond het al 0-4. Mortsel herpakte zich in het tweede kwart, maar in de tweede helft vielen er nog veel doelpunten. Eindstand: 4-9.

Klaar voor de derby Berchem-Beerschot.

De tweede wedstrijd – de U13 van Berchem Sport tegen Beerschot-Wilrijk op zondag 2/9 – was een ander paar mouwen. Om te beginnen moest ik vroeg op: om 8 uur werd ik al bij Berchem verwacht. Ik werd er goed ontvangen door Marc Cornelis van de Youth Referee Academy, die me wat meer uitleg gaf en zei waarop ik zoal moest letten: hoe ik over het veld loop (in diagonalen), dat ik de doelnetten vooraf moet checken en noem maar op. Ik kreeg ook een eigen tenue.

Echt zenuwachtig was ik niet – enfin: aan de ontbijttafel nog wél, maar onderweg al niet meer. Toen de wedstrijd begon, dacht ik wel even: ‘Wow, wat een tempo!’ Het ging veel sneller dan in alle wedstrijden die ik tot nu toe had gefloten. Na 4 minuten devieerde de spits van Berchem de bal in het paars-witte doel: 1-0 voor de thuisploeg.

Het ging er af en toe ook hard aan toe: in minuut 19 stopte een verdediger van Berchem een aanval van de bezoekers foutief af, en daar trok ik geel voor. De tweede helft begon al meteen met een opstootje toen een ingevallen speler een elleboog uitdeelde: alweer geel, al had het ook de andere kleur kunnen zijn (en dan bedoel ik geen groen!).

Sprintje trekken voor een aanval van Beerschot.

Halftime: begeleider Marc geeft tips.

Mijn begeleider Marc waarschuwde me tijdens de rust dat ik in het laatste kwart goed gefocust moest blijven: spelers worden moe, trainers raken gefrustreerd, en dan kookt hun potje soms een beetje over. Inderdaad: eerst moest ik een Beerschot-speler een geel karton geven voor het foutief afstoppen van een aanval, daarna iemand van Berchem voor een gevaarlijke tackle. Niet echt slim, want die laatste had al geel, waardoor ik de tweede gele kaart moest bovenhalen – en dus ook de rode: de eerste keer dat ik dat in mijn prille scheidscarrière moest doen. Op de bank bij Berchem klonk veel protest, en ik moest ook een paar spelers (én een kwaaie coach) afwimpelen. En voor ik het eindsignaal kon geven, moest ik nog een keer naar mijn borstzak tasten: alweer geel voor Berchem wegens een veel te late tackle.

Resultaat: 3-1, met vier gele kaarten en één rode (2 x geel). Wat een wedstrijd!

Nadien overliep Marc met mij de wedstrijd. Hij gaf me een paar werkpunten mee als huiswerk – dingen waarop ik voortaan moet letten. Ik heb alleszins véél geleerd uit die ene wedstrijd. Maar één ding staat vast: ik vond het heel leuk om te doen. En ik ben stiekem toch wel een beetje trots!