Terugblik op de eerste matchen van 2020.

 

In actie tijdens Berchem – Ternesse

Nu eindelijk de winterstop gedaan was, kon ik na een maand terug op het veld staan! Ik kon al een aantal matchen fluiten, en ik heb ook een doelstelling in mijn carrière gehaald, namelijk het halen van mijn examen voor officieel ref. Al het leuks begon al vorig jaar: op 30 december mocht ik een vriendschappelijk duel tussen Berchem u12 en Oudenaarde fluiten. Ik kende een makkelijke pot voetbal die eindigde op 6-4. Toen was er een kleine tegenvaller: ik moest me de dag voor mijn match tussen RAFC en Union Saint-Gilloise afzeggen, vanwege ziekte, en aangezien ik de volgende week ook niet floot omdat ik toen jarig was, was het wachten tot 25 januari. Toen floot ik op een kille zaterdag de match tussen VC Mortsel en KVV Berg en Dal, ook zoals de vorige een simpele match. 3-2 was de eindstand. Ook de twee matchen die daarop volgden, die tussen de Berchem u13 meisjes en Aartselaar (1-6) en die tussen Berchem u13 en Ternesse (10-1) voor de beker waren niet echt moeilijk, maar ik had wel mijn werk. Twee weken geleden floot ik diezelfde u13 van Berchem tegen Rupel Boom, waarin ik één kaart trok: aan en verdediger die langdurig zijn tegenstander vasthield. Voor de rest geen problemen, eindstand 2-2. En op dinsdag 11 februari floot ik datzelfde team opnieuw: ditmaal voor de beker tegen Westerlo. Deze partij was dan ook wel een echte thriller: goed niveau, goede kansen, hoge intensiteit en een geweldige sfeer. Na een kwartier stond het 1-1, en dat was ook de ruststand. In de tweede helft kwam Westerlo op voorsprong, maar Berchem knokte zich terug in de match, met twee late goals. Ook moest ik nog een brandje blussen: helaas niet zonder kaarten. Maar achteraf was ik erg trots op mijn prestatie en kijk ik weer erg hard uit naar de volgende wedstrijden!

 

En aangezien ik op 1 februari voor mijn examen slaagde om officieel te kunnen fluiten, zal ik vanaf maart ook te vinden zijn in het officieel circuit van de KBVB. Over mijn eerste officiële match zal dan uiteraard ook een blogbericht verschijnen! Tot dan!

Matchverslag: Berchem – Rupel Boom

 

Klaar voor de aftrap!

Gisteren floot ik de U12 A van Berchem tegen Rupel Boom. Een erg boeiende partij, dus bij dezen het matchverslag:

Berchem begon erg furieus aan de wedstrijd en domineerde tijdens het eerste kwart: na 8 minuten spelen stond de thuisploeg op 1-0 voorsprong.

Het tweede kwart was dan weer voor de bezoekers uit Boom, en ik kon duidelijk voelen dat de druk wat groter werd. Er werd ook wat fysieker gespeeld, weliswaar binnen de perken, dus dat maakte de match wel spannender. Ruststand: 2-1.

Tijdens het derde kwart waren beide ploegen aan elkaar gewaagd, er was nauwelijks een niveauverschil te merken, maar toch scoorde Berchem nog op het einde van het derde kwart. Je voelde toen al dat de match nog niet helemaal gespeeld was – voor mijzelf was de boodschap: opletten in het vierde kwart!

Toen Boom de 3-2 maakte via een owngoal dreef dat de spanning nog extra op. Je voelde dat er aan beide kanten een paar spelers wat zenuwachtiger werden, er werd al eens wat harder geduwd en getrokken, maar ik bleef alle foutjes consequent fluiten – ik had op geen enkel moment het gevoel dat ik de match niet onder controle had.

Uiteindelijk viel in minuut 56 de 3-3. In de blessuretijd moest ik wel nog geel trekken voor de linksachter van Boom, omdat hij een speler langdurig vasthield. Hoe dan ook: alweer een leuke wedstrijd om te fluiten.

Wat het nog extra leuk maakte: Lucas, mijn ex-ploegmakker van bij Cantincrode, stond alweer naast de zijlijn – een beetje om te supporteren, maar vooral om te kijken hoe dat arbitreren in zijn werk gaat: hij wil namelijk ook scheidsrechter worden. Samen met vijf andere jongens heeft hij zich onlangs aangesloten bij de Youth Referee Academy van Berchem: dat is supergoed nieuws, want we kunnen altijd nieuwe rekruten gebruiken!

Tot zover het matchverslag, volgende keer vertel ik meer over onze YRA-stage in Blankenberge!

 

 

Start nieuw seizoen

Na 4 maanden was het eindelijk weer zover: ik kon eindelijk nog eens op een veld een match in goede banen leiden. Op 8 september mocht ik de u13 van Berchem tegen Beerschot fluiten: een match waarin ik niet ongelooflijk veel moest doen, maar ik moest wel opletten bij inworpen, kleine overtredingen,… Ik moest wel één kaart trekken toen een middenvelder van Berchem een speler van Beerschot tegen de vlakte maaide. Ook de tweede match die ik floot moest ik meer schrijven dan fluiten: de u13 van Lierse Kempenzonen overklaste Vc Mortsel met 0-17.

En 3 weken geleden floot ik de u12 van Berchem tegen de City Pirates: dit was een partij waar je je kop moest bijhouden: enkele overtredingen, foute inworpen, enz…Ik vermoed ook dat ik die match een record heb overtroffen: ik trok in het laatste kwartier vijf(!) gele kaarten: de eerste voor een tackle, de 2e voor gevaarlijk spel, nummer drie en vier waren voor een opstootje, en de laatste omdat een speler van Berchem iets gemeen naar de tegenstander riep. Dat was wel best heftig, maar ik had de match wel prima in de hand, dus achteraf wel erg tevreden.

Ook floot ik een week geleden nog de u13 van Zandhoven tegen Grobbendonk. Ook deze match floot ik zonder problemen. Bedankt nog trouwens aan alle mensen die naar mij eens zijn komen zien: Linda en Frank Vossius, oma’s en opa’s, en Hilde en Dirk van mijn vroegere school Het Hinkelpad.

Ook heb mij ik vanaf begin september lid gemaakt van K.S.O.V.A: de vriendenkring van de Antwerpse scheidsrechter. Hier volg ik vanaf nu elke woensdag training met Wim Smet (scheidsrechter uit 1a). Ik vind vooral erg tof nu dat ik alles op mijn passie kan zetten! Voila, dit was de maand september: een erg toffe maand om het voetbalseizoen 2019-20 mee op gang te trappen. Hieronder alvast een planning voor de rest van de maand oktober :   zaterdag 19 oktober: u12 Berchem Sport – Rupel Boom,  woensdag 30 okt – donderdag 31 okt : stage Youth Referee Academy Berchem Sport

 

 

 

 

 

Een frisse start

Twee goeie redenen om blij te zijn: de winterstop is gedaan en ik ben van mijn kleine blessure verlost! Begin december had ik een spierscheurtje in mijn bil opgelopen, en ik mocht dus een volle maand niet spelen of fluiten. Maar nu is die miniblessure dus genezen. Ik heb superveel zin in het tweede deel van de competitie!

En die komt er snel. Het komende weekend al mag ik mijn eerste wedstrijd van 2019 al in goede banen leiden: de U12 van Berchem Sport tegen Londerzeel. Ik kijk er erg naar uit, want het is alweer veel te lang geleden.

Goed voornemen: ik ga het komende jaar proberen zo vaak mogelijk te fluiten, en misschien ook nog eens een keertje bij de clubs waar ik begon, Cantincrode en V.C. Mortsel. Dan kan ik volop gebruik maken van de nieuwe accessoires die bij ons thuis onder de kerstboom lagen: fluitjes (een witte Fox 40 had ik nog niet :-)), potloden, een reservehorloge en een handige rugzak (zie foto). Die gaan de komende maanden heel goed van pas komen!

 

 

 

Waarom jonge scheidsrechters afhaken

Gezocht: dik olifantenvel. 

Sinds gisteren snap ik waarom er zo weinig scheidsrechters zijn, en waarom zoveel jonge scheidsrechters afhaken.

Ik fluit supergraag, en ik vertel tegen iedereen die het wil horen wat een fantastische hobby het is. Niet altijd gemakkelijk, je moet ook best wat kritiek kunnen verdragen van de 22 spelers, de coaches en alle andere supporters-die-ook-denken-dat-ze-ref-zijn langs de lijn. Maar dat lukt meestal wel. Sinds enkele weken ben ik aangesloten bij de Youth Referee Academy van Berchem Sport. Mijn eerste wedstrijd daar was best een stevige partij, maar niks om wakker van te liggen.

Maar de U12-wedstrijd die ik gisteren moest fluiten, was het dieptepunt in mijn prille scheidscarrière.

Het begon goed. Er werd al na één minuut gescoord. De gelijkmaker kwam snel, maar de andere ploeg bleef domineren. Vlak na rust werd het 2-3, tien minuten later viel de gelijkmaker.

Toen kwam het laatste kwart van de wedstrijd. Van de vorige partij had ik onthouden dat ik dan scherp moet blijven fluiten, omdat iedereen een beetje zenuwachtig wordt en er sneller en meer overtredingen worden begaan. Dat was hier niet anders.

Een speler van de thuisploeg trok aan het truitje van een tegenspeler, en daar gaf ik een vrije trap voor. Meteen daarop duwde een speler van de thuisploeg opnieuw iemand tegen de mat: geel en opnieuw vrije trap. De bal wordt getrapt, een speler van de thuisploeg springt en houdt de bal met de handen tegen – helaas is hij een verdediger en geen keeper. Dus: opnieuw vrije trap! En ook: geel voor een andere speler die, niet voor de eerste keer, druk komt protesteren. En dit was maar één fase.

Niet lang daarna schaart een speler van de thuisploeg een aanvaller. Ze vallen allebei en hebben duidelijk verzorging nodig. Ik fluit en roep dat er verzorgers op het veld mogen. Plots zie ik dat naast me geduwd wordt. Dat is nergens voor nodig: ik trek geel voor de duwer, waarna de verzorger van de uitploeg roepend op mij komt afgestapt. Hij briest dat ik ‘de wedstrijd niet kapot moet fluiten’ (het was een overduidelijke overtreding, en een opstootje wordt altijd bestraft) en dat ik ‘niet moet doen alsof ik de Champions League fluit’ (hijzelf stond wél langs de lijn te roepen alsof zijn ploeg kans zou maken tegen Bayern München). Ik zei – beleefd, want het lukt me eigenlijk altijd om kalm en beleefd te blijven, ook al staat er een volwassene tegen me te roepen – dat ik nog altijd de ref ben en nog altijd zélf beslis. Omdat hij maar bleef protesteren, heb ik gezegd dat hij naar de tribune moest. Eerst wilde hij dat niet, maar toen zei ik dat ik de wedstrijd anders zou staken. Toen ging hij inderdaad achter de reling staan.

De rest van de wedstrijd was niet leuk meer. Ik moest nog een rode kaart trekken – twee keer geel – omdat iemand zijn truitje uittrok bij de winnende goal in de voorlaatste minuut. Oké: dat is misschien streng, maar het mag niet volgens het reglement. En als er volwassenen tegen je staan te brullen, is het reglement het enige waarop je kunt terugvallen.

Die paar minuten na de wedstrijd zal ik niet snel vergeten. Alleen de trainers van de thuisploeg kwamen me een hand geven en zeggen dat ik het goed gedaan had. Ik kreeg nog een klein applausje van een paar supporters van de uitploeg, maar ik kon niet snel genoeg in de kleedkamer zijn. Ik voelde me rot. Voor de eerste keer, want aan alle vorige wedstrijden had ik veel plezier beleefd, hoe lastig ze ook waren.

Was dit nu speciaal of eerder een voorsmaakje van wat nog gaat komen? Ik weet het: ik moet nog veel leren. Ik heb ook maar twee ogen, en ze staan aan de voorzijde van mijn hoofd: soms heb je dingen niet goed gezien. Maar als ik wél een duidelijke overtreding zie, moet ik dan het geel op zak houden omdat spelers, trainers en supporters het niet gewoon zijn dat een jonge ref zo kordaat is? Moet ik milder zijn omdat ze anders dingen naar me beginnen roepen? Dat kan toch niet de bedoeling zijn?

In mijn interview in Het Laatste Nieuws zei ik iets over het olifantenvel van scheidsrechters. Dit was zo’n wedstrijd waarbij ik besefte: oei, ik moet nog véél olifantenvel kweken. Geen idee of dat gaat lukken. Maar ik begrijp nu echt dat veel jonge scheidsrechters zeggen: ‘Me laten afblaffen door volwassenen die ons zien als vervelende mannetjes die in de weg van mijn spelers lopen? Laat maar, hier heb ik geen zin in.’

‘Wow! Wat een tempo!’

Poeh! Wat een leuke laatste vakantieweek heb ik achter de rug. Vooral omdat ik twee wedstrijden mocht fluiten.

Op dinsdag 28/8 floot ik de partij tussen de U10 van V.C. Mortsel en Berchem Sport. Een leuke, rustige partij: er waren maar drie overtredingen waarvoor ik moest ingrijpen. Het begin van de wedstrijd was éénrichtingsverkeer voor Berchem Sport: na 15 minuten stond het al 0-4. Mortsel herpakte zich in het tweede kwart, maar in de tweede helft vielen er nog veel doelpunten. Eindstand: 4-9.

Klaar voor de derby Berchem-Beerschot.

De tweede wedstrijd – de U13 van Berchem Sport tegen Beerschot-Wilrijk op zondag 2/9 – was een ander paar mouwen. Om te beginnen moest ik vroeg op: om 8 uur werd ik al bij Berchem verwacht. Ik werd er goed ontvangen door Marc Cornelis van de Youth Referee Academy, die me wat meer uitleg gaf en zei waarop ik zoal moest letten: hoe ik over het veld loop (in diagonalen), dat ik de doelnetten vooraf moet checken en noem maar op. Ik kreeg ook een eigen tenue.

Echt zenuwachtig was ik niet – enfin: aan de ontbijttafel nog wél, maar onderweg al niet meer. Toen de wedstrijd begon, dacht ik wel even: ‘Wow, wat een tempo!’ Het ging veel sneller dan in alle wedstrijden die ik tot nu toe had gefloten. Na 4 minuten devieerde de spits van Berchem de bal in het paars-witte doel: 1-0 voor de thuisploeg.

Het ging er af en toe ook hard aan toe: in minuut 19 stopte een verdediger van Berchem een aanval van de bezoekers foutief af, en daar trok ik geel voor. De tweede helft begon al meteen met een opstootje toen een ingevallen speler een elleboog uitdeelde: alweer geel, al had het ook de andere kleur kunnen zijn (en dan bedoel ik geen groen!).

Sprintje trekken voor een aanval van Beerschot.

Halftime: begeleider Marc geeft tips.

Mijn begeleider Marc waarschuwde me tijdens de rust dat ik in het laatste kwart goed gefocust moest blijven: spelers worden moe, trainers raken gefrustreerd, en dan kookt hun potje soms een beetje over. Inderdaad: eerst moest ik een Beerschot-speler een geel karton geven voor het foutief afstoppen van een aanval, daarna iemand van Berchem voor een gevaarlijke tackle. Niet echt slim, want die laatste had al geel, waardoor ik de tweede gele kaart moest bovenhalen – en dus ook de rode: de eerste keer dat ik dat in mijn prille scheidscarrière moest doen. Op de bank bij Berchem klonk veel protest, en ik moest ook een paar spelers (én een kwaaie coach) afwimpelen. En voor ik het eindsignaal kon geven, moest ik nog een keer naar mijn borstzak tasten: alweer geel voor Berchem wegens een veel te late tackle.

Resultaat: 3-1, met vier gele kaarten en één rode (2 x geel). Wat een wedstrijd!

Nadien overliep Marc met mij de wedstrijd. Hij gaf me een paar werkpunten mee als huiswerk – dingen waarop ik voortaan moet letten. Ik heb alleszins véél geleerd uit die ene wedstrijd. Maar één ding staat vast: ik vond het heel leuk om te doen. En ik ben stiekem toch wel een beetje trots!

Mijn eerste interview!

Woensdag kreeg ik bezoek van Sven Spoormakers, journalist bij ‘Het Laatste Nieuws’. Hij had mijn blog gespot en wilde me graag interviewen over mijn passie – dinges: scheidsrechteren 🙂 Het was een leuk gesprek, ik mocht vertellen over hoe het voor mij allemaal is begonnen, over mijn olifantenvel en over mijn toekomstdromen. Je leest het vandaag in ‘Het Laatste Nieuws’.

Donderdag had ik ook nog een afspraak met fotograaf Jan Aelberts: hij heeft portretfoto’s gemaakt op het veld, en me kort geïnterviewd voor een filmpje voor op de website. Het resultaat kun je in de link hieronder bekijken!

https://www.hln.be/de-krant/simon-13-is-jongste-scheidsrechter-ooit-tegen-wie-zich-misdraagt-zeg-ik-waar-zijn-we-mee-bezig-mannen~af2712b8/

Meer nieuws volgt

Gisteren (en eergisteren) iets leuks gedaan. Meer nieuws volgt 🙂

Nieuwe scheidsrechterspullen!

Ik heb thuis een hele collectie scheidsrechterspullen: fluitjes in allerlei kleuren en gedaanten, gele en rode kaarten in verschillende materialen, tossmunten, polsbandjes, outfits en ga zo maar door.

Als ik op reis ga, kan ik het nooit laten om eens te kijken of ze in het buitenland spullen hebben die je thuis niet kunt krijgen. Op rondreis in Zweden en Denemarken heb ik een paar sportwinkels bezocht, en op de foto zie je wat ik daar bijeen heb kunnen sprokkelen.

Van links naar rechts: gele en rode kaarten en polsbandjes van Select, een Deens merk. Daarnaast de FOX 40 Classic CMG: het bekendste en meest gebruikte fluitje – die CMG staat voor ‘cushioned mouth grip’: het is een rubberen mondstuk dat meer grip geeft.

Helemaal rechts ligt The Devastator (Viking Sound): ik heb al een hele collectie scheidsfluitjes, maar deze kon ik écht niet laten liggen. Je kunt hem in België namelijk niet vinden, zelfs niet in webshops.

Trouwens: die fluitjescollectie zal ik hier later wel eens uitgebreid voorstellen 🙂