Het Canadese merk FOX 40 is heel bekend omdat zij de eerste waren met het ontwikkelen van fluitjes zonder kogeltje. Ze hebben ondertussen verschillende soorten fluitjes: de Fox 40 Classic, de Fox 40 Sonik Blast, de Fox 40 Eclipse, en ga zo maar door. De laatste tijd brengen ze ook andere accessoires op de markt, zoals fluitkoorden, tassen en dergelijke. Een van hen is de whistle case: een kleine doosje waarin plaats is voor drie fluitjes, een koordje, en een tossmunt. Heel gemakkelijk, en het neemt niet veel plaats in. Hoe het er precies uitziet, zie je in onderstaande video.
Wil je het zelf ook aankopen? Je kan het als een set kopen, inclusief drie fluitjes, een koord en een tossmunt, maar je kan het hier ook apart aanschaffen.
Een 3-tal maanden was het geleden dat ik nog eens een wedstrijd mocht fluiten, maar vorige zaterdag was het eindelijk weer zover: ik mocht de u14 van Berchem tegen Lierse Kempenzonen in goede banen leiden. Meestal schrijf ik wedstrijdverslagen gewoon uit, maar dit keer heb ik het in een video gegoten. Van mijn game preparation tot de dag na de wedstrijd: je ontdekt het allemaal in onderstaande video…
Het belangrijkste accessoire van de scheidsrechter? Het fluitje, natuurlijk. Maar het ene fluitje is het andere niet: er zijn veel verschillende types, elk met hun aparte eigenschappen. Ik bespreek de bekendste kort in deze post.
Fox 40
Fox 40 is een Canadees merk van scheidsrechterfluitjes en accessoires. Het bedrijf startte in 1987 met het maken van fluitjes zonder kogeltje in. Ze zijn nu megapopulair onder alle refs: vraag een willekeurige scheids in een willekeurige klasse met welk fluitje hij of zij fluit en de kans is groot dat ze de Fox 40 noemen. Ook de allergrootsten kiezen er nog vaak voor: Daniele Orsato, de ref die de laatste Champions League-finale tussen Bayern München en PSG floot, zweert bijvoorbeeld bij de Classic. (Welk tenue hij ook draagt, hij fluit altijd met een fluogeel exemplaar.)
Orsato fluit altijd met de fluogele Fox 40 classic
Het merk heeft een breed gamma met allerlei verschillende types: je hebt bijvoorbeeld de Fox 40 Classic – de meest gebruikte – maar er is ook de Sonik Blast, de Eclipse en de Titan. Die laatste is recent op de markt gebracht, en is uit titanium gemaakt. Hierbij al even hun site:
De Fox 40 classic (fluogeel) en de classic CMG (zwart)
Molten
In de wereld van het basketbal en het volleybal is Molten vooral gekend voor zijn kwaliteitsvolle ballen, maar ook hun fluitjes zijn top. De Molten Valkeen is er één van: deze is ook zeer populair onder de scheidsrechters van over de hele wereld. Onder anderen Björn Kuipers en Antonio Mateu Lahoz gebruiken hem.
De Molten Valkeen is ook mijn favoriet. Het heeft een erg scherp geluid, het klinkt wat schriller dan de Fox 40, maar je kunt er meer nuance in leggen. Het komt kalmer en minder agressief over, zo lijkt wel. Eén korte fluitstoot en spelers weten meteen wat er aan de hand is. Kortom: hier zit een grote fan.
Het is ook het fluitje met het knapste achterliggende verhaal. De merknaam Valkeen heeft zijn naam te danken aan de Walkure – Valkyrie in het Engels, een godin van de oorlog uit de Noordse mythologie die dappere krijgers achtervolgt. Maar Valkeen is ook een samentrekking van het Nederlandse woord valk en het Engelse woord keen (scherp): hét hulpmiddel voor hij die met een scherpe arendsblik naar het veld kijkt, zeg maar.
Acme is het oudste merk van de drie: dit Engelse bedrijf is al actief sinds 1870. Ook zij hebben best een uitgebreid gamma aan fluitjes, waarvan de Tornado 635 en de Tornado T2000 de bekendste zijn. De Tornado 635 (rechts op de foto) is vooral populair in Oost-Europa en Amerika, de T2000 wordt nog steeds veel in Nederland gebruikt.
Ook ik heb ze in mijn collectie, maar ik gebruik ze niet zo vaak. Ik hou gewoon net dat tikje meer van de klank van de Fox en de Valkeen.
Hoe de Acme klinkt, kun je hier beluisteren: Acme Whistles
De Acme T2000 (links) en de Acme Tornado 635 (rechts)
Luid, luider, luidst
Fluitjes moeten luid klinken: het is de bedoeling dat iedereen je heeft gehoord als je een signaal geeft – spelers én toeschouwers. Maar hoe luid klinken die fluitjes die ik hierboven besprak nu eigenlijk? De Australische scheidswinkel Refsworld heeft er eens een mooi overzicht van gemaakt.
Een stoot op de Fox 40 geeft 124,3 decibels: dat is luider dan de pieken tijdens een muziekconcert. De Molten Valkeen is de luidste van allemaal: 127,6 decibels, dat is zelfs voorbij de pijngrens – het kan dus pijn doen aan de oren als je er te hard op fluit. Maar als je in een vol stadion met tienduizenden schreeuwende fans fluit, heeft iedereen je wél gehoord.
Hoe draag je dat fluitje nu rond op het veld? Daar zijn verschillende manieren voor. De ene scheidsrechter houdt het de hele wedstrijd lang vast in zijn hand, de andere gebruikt een koordje of iets dergelijks. Een handig accessoire is de Flip Grip: een T-vormig hulpstuk in rubber dat je aan het fluitje bevestigt en waar je je vingers tussen steekt. Ik gebruik dit vaak met mijn Fox Classic of Valkeen – je moet het fluitje niet extra vastklemmen in je hand, het blijft gewoon makkelijk hangen, maar je kunt het toch altijd vlot hanteren.
De Flip Grip bij de Valkeen en Fox 40 classic
Verder heb je nog koordjes en verschillende soorten ringen die ervoor zorgen dat je het fluitje niet verliest in volle actie. Want dat moet je natuurlijk vermijden…
Wat is jullie favoriete fluitje? En bij welk accessoire zweren jullie? Laat het gerust weten in de commentaren.
Nu eindelijk de winterstop gedaan was, kon ik na een maand terug op het veld staan! Ik kon al een aantal matchen fluiten, en ik heb ook een doelstelling in mijn carrière gehaald, namelijk het halen van mijn examen voor officieel ref. Al het leuks begon al vorig jaar: op 30 december mocht ik een vriendschappelijk duel tussen Berchem u12 en Oudenaarde fluiten. Ik kende een makkelijke pot voetbal die eindigde op 6-4. Toen was er een kleine tegenvaller: ik moest me de dag voor mijn match tussen RAFC en Union Saint-Gilloise afzeggen, vanwege ziekte, en aangezien ik de volgende week ook niet floot omdat ik toen jarig was, was het wachten tot 25 januari. Toen floot ik op een kille zaterdag de match tussen VC Mortsel en KVV Berg en Dal, ook zoals de vorige een simpele match. 3-2 was de eindstand. Ook de twee matchen die daarop volgden, die tussen de Berchem u13 meisjes en Aartselaar (1-6) en die tussen Berchem u13 en Ternesse (10-1) voor de beker waren niet echt moeilijk, maar ik had wel mijn werk. Twee weken geleden floot ik diezelfde u13 van Berchem tegen Rupel Boom, waarin ik één kaart trok: aan en verdediger die langdurig zijn tegenstander vasthield. Voor de rest geen problemen, eindstand 2-2. En op dinsdag 11 februari floot ik datzelfde team opnieuw: ditmaal voor de beker tegen Westerlo. Deze partij was dan ook wel een echte thriller: goed niveau, goede kansen, hoge intensiteit en een geweldige sfeer. Na een kwartier stond het 1-1, en dat was ook de ruststand. In de tweede helft kwam Westerlo op voorsprong, maar Berchem knokte zich terug in de match, met twee late goals. Ook moest ik nog een brandje blussen: helaas niet zonder kaarten. Maar achteraf was ik erg trots op mijn prestatie en kijk ik weer erg hard uit naar de volgende wedstrijden!
En aangezien ik op 1 februari voor mijn examen slaagde om officieel te kunnen fluiten, zal ik vanaf maart ook te vinden zijn in het officieel circuit van de KBVB. Over mijn eerste officiële match zal dan uiteraard ook een blogbericht verschijnen! Tot dan!
Na 4 maanden was het eindelijk weer zover: ik kon eindelijk nog eens op een veld een match in goede banen leiden. Op 8 september mocht ik de u13 van Berchem tegen Beerschot fluiten: een match waarin ik niet ongelooflijk veel moest doen, maar ik moest wel opletten bij inworpen, kleine overtredingen,… Ik moest wel één kaart trekken toen een middenvelder van Berchem een speler van Beerschot tegen de vlakte maaide. Ook de tweede match die ik floot moest ik meer schrijven dan fluiten: de u13 van Lierse Kempenzonen overklaste Vc Mortsel met 0-17.
En 3 weken geleden floot ik de u12 van Berchem tegen de City Pirates: dit was een partij waar je je kop moest bijhouden: enkele overtredingen, foute inworpen, enz…Ik vermoed ook dat ik die match een record heb overtroffen: ik trok in het laatste kwartier vijf(!) gele kaarten: de eerste voor een tackle, de 2e voor gevaarlijk spel, nummer drie en vier waren voor een opstootje, en de laatste omdat een speler van Berchem iets gemeen naar de tegenstander riep. Dat was wel best heftig, maar ik had de match wel prima in de hand, dus achteraf wel erg tevreden.
Ook floot ik een week geleden nog de u13 van Zandhoven tegen Grobbendonk. Ook deze match floot ik zonder problemen. Bedankt nog trouwens aan alle mensen die naar mij eens zijn komen zien: Linda en Frank Vossius, oma’s en opa’s, en Hilde en Dirk van mijn vroegere school Het Hinkelpad.
Ook heb mij ik vanaf begin september lid gemaakt van K.S.O.V.A: de vriendenkring van de Antwerpse scheidsrechter. Hier volg ik vanaf nu elke woensdag training met Wim Smet (scheidsrechter uit 1a). Ik vind vooral erg tof nu dat ik alles op mijn passie kan zetten! Voila, dit was de maand september: een erg toffe maand om het voetbalseizoen 2019-20 mee op gang te trappen. Hieronder alvast een planning voor de rest van de maand oktober : zaterdag 19 oktober: u12 Berchem Sport – Rupel Boom, woensdag 30 okt – donderdag 31 okt : stage Youth Referee Academy Berchem Sport
Twee goeie redenen om blij te zijn: de winterstop is gedaan en ik ben van mijn kleine blessure verlost! Begin december had ik een spierscheurtje in mijn bil opgelopen, en ik mocht dus een volle maand niet spelen of fluiten. Maar nu is die miniblessure dus genezen. Ik heb superveel zin in het tweede deel van de competitie!
En die komt er snel. Het komende weekend al mag ik mijn eerste wedstrijd van 2019 al in goede banen leiden: de U12 van Berchem Sport tegen Londerzeel. Ik kijk er erg naar uit, want het is alweer veel te lang geleden.
Goed voornemen: ik ga het komende jaar proberen zo vaak mogelijk te fluiten, en misschien ook nog eens een keertje bij de clubs waar ik begon, Cantincrode en V.C. Mortsel. Dan kan ik volop gebruik maken van de nieuwe accessoires die bij ons thuis onder de kerstboom lagen: fluitjes (een witte Fox 40 had ik nog niet :-)), potloden, een reservehorloge en een handige rugzak (zie foto). Die gaan de komende maanden heel goed van pas komen!
Sinds gisteren snap ik waarom er zo weinig scheidsrechters zijn, en waarom zoveel jonge scheidsrechters afhaken.
Ik fluit supergraag, en ik vertel tegen iedereen die het wil horen wat een fantastische hobby het is. Niet altijd gemakkelijk, je moet ook best wat kritiek kunnen verdragen van de 22 spelers, de coaches en alle andere supporters-die-ook-denken-dat-ze-ref-zijn langs de lijn. Maar dat lukt meestal wel. Sinds enkele weken ben ik aangesloten bij de Youth Referee Academy van Berchem Sport. Mijn eerste wedstrijd daar was best een stevige partij, maar niks om wakker van te liggen.
Maar de U12-wedstrijd die ik gisteren moest fluiten, was het dieptepunt in mijn prille scheidscarrière.
Het begon goed. Er werd al na één minuut gescoord. De gelijkmaker kwam snel, maar de andere ploeg bleef domineren. Vlak na rust werd het 2-3, tien minuten later viel de gelijkmaker.
Toen kwam het laatste kwart van de wedstrijd. Van de vorige partij had ik onthouden dat ik dan scherp moet blijven fluiten, omdat iedereen een beetje zenuwachtig wordt en er sneller en meer overtredingen worden begaan. Dat was hier niet anders.
Een speler van de thuisploeg trok aan het truitje van een tegenspeler, en daar gaf ik een vrije trap voor. Meteen daarop duwde een speler van de thuisploeg opnieuw iemand tegen de mat: geel en opnieuw vrije trap. De bal wordt getrapt, een speler van de thuisploeg springt en houdt de bal met de handen tegen – helaas is hij een verdediger en geen keeper. Dus: opnieuw vrije trap! En ook: geel voor een andere speler die, niet voor de eerste keer, druk komt protesteren. En dit was maar één fase.
Niet lang daarna schaart een speler van de thuisploeg een aanvaller. Ze vallen allebei en hebben duidelijk verzorging nodig. Ik fluit en roep dat er verzorgers op het veld mogen. Plots zie ik dat naast me geduwd wordt. Dat is nergens voor nodig: ik trek geel voor de duwer, waarna de verzorger van de uitploeg roepend op mij komt afgestapt. Hij briest dat ik ‘de wedstrijd niet kapot moet fluiten’ (het was een overduidelijke overtreding, en een opstootje wordt altijd bestraft) en dat ik ‘niet moet doen alsof ik de Champions League fluit’ (hijzelf stond wél langs de lijn te roepen alsof zijn ploeg kans zou maken tegen Bayern München). Ik zei – beleefd, want het lukt me eigenlijk altijd om kalm en beleefd te blijven, ook al staat er een volwassene tegen me te roepen – dat ik nog altijd de ref ben en nog altijd zélf beslis. Omdat hij maar bleef protesteren, heb ik gezegd dat hij naar de tribune moest. Eerst wilde hij dat niet, maar toen zei ik dat ik de wedstrijd anders zou staken. Toen ging hij inderdaad achter de reling staan.
De rest van de wedstrijd was niet leuk meer. Ik moest nog een rode kaart trekken – twee keer geel – omdat iemand zijn truitje uittrok bij de winnende goal in de voorlaatste minuut. Oké: dat is misschien streng, maar het mag niet volgens het reglement. En als er volwassenen tegen je staan te brullen, is het reglement het enige waarop je kunt terugvallen.
Die paar minuten na de wedstrijd zal ik niet snel vergeten. Alleen de trainers van de thuisploeg kwamen me een hand geven en zeggen dat ik het goed gedaan had. Ik kreeg nog een klein applausje van een paar supporters van de uitploeg, maar ik kon niet snel genoeg in de kleedkamer zijn. Ik voelde me rot. Voor de eerste keer, want aan alle vorige wedstrijden had ik veel plezier beleefd, hoe lastig ze ook waren.
Was dit nu speciaal of eerder een voorsmaakje van wat nog gaat komen? Ik weet het: ik moet nog veel leren. Ik heb ook maar twee ogen, en ze staan aan de voorzijde van mijn hoofd: soms heb je dingen niet goed gezien. Maar als ik wél een duidelijke overtreding zie, moet ik dan het geel op zak houden omdat spelers, trainers en supporters het niet gewoon zijn dat een jonge ref zo kordaat is? Moet ik milder zijn omdat ze anders dingen naar me beginnen roepen? Dat kan toch niet de bedoeling zijn?
In mijn interview in Het Laatste Nieuws zei ik iets over het olifantenvel van scheidsrechters. Dit was zo’n wedstrijd waarbij ik besefte: oei, ik moet nog véél olifantenvel kweken. Geen idee of dat gaat lukken. Maar ik begrijp nu echt dat veel jonge scheidsrechters zeggen: ‘Me laten afblaffen door volwassenen die ons zien als vervelende mannetjes die in de weg van mijn spelers lopen? Laat maar, hier heb ik geen zin in.’
Ik heb thuis een hele collectie scheidsrechterspullen: fluitjes in allerlei kleuren en gedaanten, gele en rode kaarten in verschillende materialen, tossmunten, polsbandjes, outfits en ga zo maar door.
Als ik op reis ga, kan ik het nooit laten om eens te kijken of ze in het buitenland spullen hebben die je thuis niet kunt krijgen. Op rondreis in Zweden en Denemarken heb ik een paar sportwinkels bezocht, en op de foto zie je wat ik daar bijeen heb kunnen sprokkelen.
Van links naar rechts: gele en rode kaarten en polsbandjes van Select, een Deens merk. Daarnaast de FOX 40 Classic CMG: het bekendste en meest gebruikte fluitje – die CMG staat voor ‘cushioned mouth grip’: het is een rubberen mondstuk dat meer grip geeft.
Helemaal rechts ligt The Devastator (Viking Sound): ik heb al een hele collectie scheidsfluitjes, maar deze kon ik écht niet laten liggen. Je kunt hem in België namelijk niet vinden, zelfs niet in webshops.
Trouwens: die fluitjescollectie zal ik hier later wel eens uitgebreid voorstellen 🙂
Ik heb thuis een hele collectie scheidsrechterspullen: fluitjes in allerlei kleuren en gedaanten, gele en rode kaarten in verschillende materialen, tossmunten, polsbandjes, outfits en ga zo maar door.
Yung Ref Life 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.