Een 3-tal maanden was het geleden dat ik nog eens een wedstrijd mocht fluiten, maar vorige zaterdag was het eindelijk weer zover: ik mocht de u14 van Berchem tegen Lierse Kempenzonen in goede banen leiden. Meestal schrijf ik wedstrijdverslagen gewoon uit, maar dit keer heb ik het in een video gegoten. Van mijn game preparation tot de dag na de wedstrijd: je ontdekt het allemaal in onderstaande video…
Dat de VAR (Video Assistant Referee) meekijkt tijdens een wedstrijd, dat weet intussen iedereen. Maar wanneer hij precies mag ingrijpen, daarover is er nog altijd veel onduidelijkheid. Woensdagavond was er weer zo’n moment waarop de halve wereld – en zeker heel Denemarken – het eens was: dit had de VAR toch moeten corrigeren! Maar was dat wel zo? Vandaag in Yungreview #6: de halve finale tussen Denemarken en Engeland op het EK.
Makkelie wacht het verdict van de VAR af
In de tweede halve finale van het EK 2020 staat Engeland 1-1 gelijk tegen Denemarken na 101 minuten voetballen. Plots komt Engeland er na een combinatie goed uit en gaat Sterling van Engeland het strafschopgebied van de Denen in. Hij maakt een dribbel en gaat duidelijk voorbij de Deense verdediger Maehle. Maar dan gaat Sterling tegen de vlakte. Is er contact geweest of niet? De Nederlandse scheidsrechter Makkelie wijst alleszins gedecideerd naar de stip: penalty.
Bekijk je deze fase uit het standpunt van de ref, dan zegt iedereen: strafschop. Maar bekijk je het in de herhaling vanuit een ander standpunt, bijvoorbeeld van achter het doel, dan valt niet meteen een zwaar contact tussen de twee waar te nemen. De VAR grijpt echter niet in, en Kane trapt Engeland uiteindelijk met zijn strafschop naar de finale. Bij de Denen willen ze nog altijd niet van die strafschop weten. Maar waarom greep de VAR dan niet in?
Even recapituleren voor wie het vergeten was: de VAR grijpt in bij de volgende vier situaties.
Bij een goal. De VAR checkt sowieso alle goals: heeft de ref of een assistent in de opbouw iets gemist, dan kan de VAR de goal eventueel afkeuren.
Wanneer er sprake is van een ‘mistaken identity’ (persoonsverwisseling) – als een verkeerde speler een kaart krijgt, bijvoorbeeld.
Bij gemiste fouten die worden gezien als een buitensporige actie, een DOGSO (ontnemen van een open scoringskans), of gewelddadig gedrag, en dus een rode kaart verdienen.
Ten slotte checkt de VAR ook nog de potentiële strafschoppen: is er een fout in het strafschopgebied gemist, een fout gefloten die er geen was, of juist andersom? Dan zal de VAR die er ook uithalen.
Da’s duidelijk.
Maar als de scheidsrechter een discutabele fase fluit, zoals bijvoorbeeld in dit geval met Sterling, kan de VAR niet ingrijpen. Waarom niet? Omdat het niet kan worden beschouwd als een ‘clear error’ ofte een duidelijke vergissing.
Het zit zo: in de herhaling kan je goed zien dat verdediger Maehle even zijn been laat hangen. Of er effectief contact is? Daarover geven de beelden geen uitsluitsel. We zien alleen dat Sterling heel snel tegen de vlakte gaat. Al dan niet vanwege dat been van Maehle – maar feit is dat het been van de Deen daar niet moest zijn. Mocht het been niet in de buurt van Sterlings voet zijn geweest, dan was de situatie helemaal anders. Was Sterling dan neergegaan, dan kon de VAR Makkelies beslissing als een clear error beschouwen. En dan had hij de hoofdref sowieso naar het scherm langs de lijn geroepen.
Check de foto hieronder. Je ziet duidelijk dat het rechterbeen van Maehle in de buurt van Sterlings voet komt – rijkelijk te laat, want de bal is al een halve meter verderop gerold.
Het uitgestrekte been van Maehle (nr5) bij de strafschopfase
Conclusie: de VAR bij Engeland-Denemarken heeft zijn werk netjes volgens de regels gedaan. Hij heeft de situatie gecheckt en geconcludeerd dat Danny Makkelie géén clear error heeft gemaakt door een penalty te fluiten. Was er ook echt contact? Dat weten alleen Sterling en Maehle. Die eerste krijgt nu het voordeel van de twijfel, die tweede is genekt door zijn traagheid – had hij z’n been maar niet voor dat van de aanvaller moeten planten.
De Denen mogen zeggen wat ze willen. De scheids, die in een fractie van een seconde heeft moeten beslissen, heeft geen duidelijke fout gemaakt. Hij heeft de actie van de Deense verdediger geïnterpreteerd als een fout; uit de VAR-check bleek: inderdaad, dit zou een fout geweest kunnen zijn. Meer kan de VAR vandaag niet doen.
Wat vond jij van deze beslissing? Zou jij de penalty hebben gegeven of niet? Laat het zeker weten, en tot snel!
Het belangrijkste accessoire van de scheidsrechter? Het fluitje, natuurlijk. Maar het ene fluitje is het andere niet: er zijn veel verschillende types, elk met hun aparte eigenschappen. Ik bespreek de bekendste kort in deze post.
Fox 40
Fox 40 is een Canadees merk van scheidsrechterfluitjes en accessoires. Het bedrijf startte in 1987 met het maken van fluitjes zonder kogeltje in. Ze zijn nu megapopulair onder alle refs: vraag een willekeurige scheids in een willekeurige klasse met welk fluitje hij of zij fluit en de kans is groot dat ze de Fox 40 noemen. Ook de allergrootsten kiezen er nog vaak voor: Daniele Orsato, de ref die de laatste Champions League-finale tussen Bayern München en PSG floot, zweert bijvoorbeeld bij de Classic. (Welk tenue hij ook draagt, hij fluit altijd met een fluogeel exemplaar.)
Orsato fluit altijd met de fluogele Fox 40 classic
Het merk heeft een breed gamma met allerlei verschillende types: je hebt bijvoorbeeld de Fox 40 Classic – de meest gebruikte – maar er is ook de Sonik Blast, de Eclipse en de Titan. Die laatste is recent op de markt gebracht, en is uit titanium gemaakt. Hierbij al even hun site:
De Fox 40 classic (fluogeel) en de classic CMG (zwart)
Molten
In de wereld van het basketbal en het volleybal is Molten vooral gekend voor zijn kwaliteitsvolle ballen, maar ook hun fluitjes zijn top. De Molten Valkeen is er één van: deze is ook zeer populair onder de scheidsrechters van over de hele wereld. Onder anderen Björn Kuipers en Antonio Mateu Lahoz gebruiken hem.
De Molten Valkeen is ook mijn favoriet. Het heeft een erg scherp geluid, het klinkt wat schriller dan de Fox 40, maar je kunt er meer nuance in leggen. Het komt kalmer en minder agressief over, zo lijkt wel. Eén korte fluitstoot en spelers weten meteen wat er aan de hand is. Kortom: hier zit een grote fan.
Het is ook het fluitje met het knapste achterliggende verhaal. De merknaam Valkeen heeft zijn naam te danken aan de Walkure – Valkyrie in het Engels, een godin van de oorlog uit de Noordse mythologie die dappere krijgers achtervolgt. Maar Valkeen is ook een samentrekking van het Nederlandse woord valk en het Engelse woord keen (scherp): hét hulpmiddel voor hij die met een scherpe arendsblik naar het veld kijkt, zeg maar.
Acme is het oudste merk van de drie: dit Engelse bedrijf is al actief sinds 1870. Ook zij hebben best een uitgebreid gamma aan fluitjes, waarvan de Tornado 635 en de Tornado T2000 de bekendste zijn. De Tornado 635 (rechts op de foto) is vooral populair in Oost-Europa en Amerika, de T2000 wordt nog steeds veel in Nederland gebruikt.
Ook ik heb ze in mijn collectie, maar ik gebruik ze niet zo vaak. Ik hou gewoon net dat tikje meer van de klank van de Fox en de Valkeen.
Hoe de Acme klinkt, kun je hier beluisteren: Acme Whistles
De Acme T2000 (links) en de Acme Tornado 635 (rechts)
Luid, luider, luidst
Fluitjes moeten luid klinken: het is de bedoeling dat iedereen je heeft gehoord als je een signaal geeft – spelers én toeschouwers. Maar hoe luid klinken die fluitjes die ik hierboven besprak nu eigenlijk? De Australische scheidswinkel Refsworld heeft er eens een mooi overzicht van gemaakt.
Een stoot op de Fox 40 geeft 124,3 decibels: dat is luider dan de pieken tijdens een muziekconcert. De Molten Valkeen is de luidste van allemaal: 127,6 decibels, dat is zelfs voorbij de pijngrens – het kan dus pijn doen aan de oren als je er te hard op fluit. Maar als je in een vol stadion met tienduizenden schreeuwende fans fluit, heeft iedereen je wél gehoord.
Hoe draag je dat fluitje nu rond op het veld? Daar zijn verschillende manieren voor. De ene scheidsrechter houdt het de hele wedstrijd lang vast in zijn hand, de andere gebruikt een koordje of iets dergelijks. Een handig accessoire is de Flip Grip: een T-vormig hulpstuk in rubber dat je aan het fluitje bevestigt en waar je je vingers tussen steekt. Ik gebruik dit vaak met mijn Fox Classic of Valkeen – je moet het fluitje niet extra vastklemmen in je hand, het blijft gewoon makkelijk hangen, maar je kunt het toch altijd vlot hanteren.
De Flip Grip bij de Valkeen en Fox 40 classic
Verder heb je nog koordjes en verschillende soorten ringen die ervoor zorgen dat je het fluitje niet verliest in volle actie. Want dat moet je natuurlijk vermijden…
Wat is jullie favoriete fluitje? En bij welk accessoire zweren jullie? Laat het gerust weten in de commentaren.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.