Omdat het vorig filmpje over tips voor matchdag een succes was, kon ik niet wachten om het volgende te posten. Ditmaal geef ik wat tips over waar je nu eigenlijk je muntje allemaal kan steken na de toss. Er zijn inmiddels verschillende trucjes voor, die ik in onderstaande video kort uitleg:
Wie geïnteresseerd is om de polsband van Kipsta zelf aan te kopen, hieronder alvast de link:
Heb je zelf nog ideeën of tips die ik in één van de volgende video’s kan uitleggen? Laat zeker en vast een reactie achter of stuur me een berichtje via mijn Instagram (@yungreflife). Tot snel!
Veel te lang geleden dat ik nog eens iets speciaals deed voor mijn blog, zo dacht ik. En meteen daarna: hoog tijd voor een nieuw interview! De eerste naam die in mij opkwam? Niemand minder dan die van FIFA-scheidsrechter Nathan Verboomen. Drie berichtjes later hadden we al een datum en een uur geprikt. Het verslag lees je hier.
Yungref: Eerst de verplichte scheidsvraag: hoe ben jij eigenlijk scheidsrechter geworden, Nathan?
Verboomen: “Op mijn vijftiende stond ik in het doel bij Rapid Bertem. Als ‘scholier’ (U16) werd ons gevraagd om af en toe de ‘duiveltjes’ (nu U6) te fluiten. Na enkele keren had ik de smaak al te pakken. Jammer genoeg was ik op dat ogenblik nog te jong om mij in te schrijven. Hierdoor moest ik dus nog enkele maanden wachten vooraleer ik, samen met een ploegmaat, de cursus mocht volgen. Nadat ik drie jaar het keeper zijn en de arbitrage had gecombineerd, werd het me duidelijk dat er geen Thibault Courtois in mij schuilde. Toen ik de overstap mocht maken naar 4de provinciale was de keuze dan ook snel gemaakt. Tot op heden heb ik het me niet beklaagd!
Yungref: Herinner je je eerste match nog?
Verboomen: “Jazeker: dat was in 2004, SK. Kampenhout tegen SK. Halle. Echt vlekkeloos verliep de aanloop naar deze wedstrijd niet. Bij aankomst op de club bleek dat beide ploegen exact dezelfde tenues hadden. Beide speelden in het geel/blauw met Patrick als kledingmerk. Het werd pas echt problematisch toen bleek dat geen van beide van tenue wou wisselen. Hierop ontstond er zowaar een zware discussie tussen mijn peter en beide afgevaardigden.
Ik stond er bij, keek ernaar en dacht bij mezelf: “Waar ben ik in godsnaam aan begonnen?”
Uiteindelijk werd er besloten om ze elk één helft met hun eigen tenue binnenstebuiten te laten spelen.
Yungref: Sinds 2016 fluit je in de Pro League, en twee jaar later kreeg je ook de felbegeerde FIFA-badge. Hoe kwam het nieuws dat je die laatste in de wacht sleepte bij jou binnen?
Verboomen: “Uiteraard was ik ontzettend blij met het krijgen van deze FIFA-badge. Dit was echt een droom die uitkwam!
Anderzijds was de reden waarom de badges vrij kwamen veel minder leuk. De FIFA-badges van Bart (Vertenten, red.) en Sebastien (Delferière, red.) werden, in het kader van het omkoopschandaal, afgenomen. Het was dus een beetje dubbel, allemaal.”
Yungref: België heeft welgeteld zeven internationale refs. Hoe komt het dat sommige landen er meer hebben?
Verboomen: “UEFA bepaalt zelf hoeveel FIFA-badges worden uitgereikt per land. Uiteraard krijgen toplanden meer badges ter beschikking dan kleinere landen. In België mogen we zeker en vast niet klagen over het aantal. Engeland, Frankrijk, Spanje, Duitsland en Italië zijn de enigste landen met 9 FIFA-badges voor scheidsrechter. In deze toplanden hebben ze ook veel meer clubs in hun competities. Andorra bijvoorbeeld heeft maar 1 FIFA-badge.
Nieuwe internationale scheidsrechter komen in UEFA terecht in groep 3, onderaan de ladder. Enkel van bovengenoemde toplanden mogen nieuwe internationale scheidsrechters meteen starten in groep 2 omdat het niveau van de clubs in deze landen hoger ligt. In de Duitse of Spaanse competities spelen zoveel topclubs, en dat zorgt ook voor betere refs – de lat ligt er gewoon hoger, dus je moet wel mee. In België zijn Club Brugge – Anderlecht of Standard – Antwerp topwedstrijden. Laat ons wel wezen: dat is toch nog wat anders dan pakweg Barcelona – Real Madrid of Bayern München –
Nathan in actie tijdens Nederland u21 en Engeland u21 (foto: gettyimages)
Borussia Dortmund.”
Yungref: Een nerdvraagje: welke uitrusting krijgen jullie eigenlijk van de FIFA, behalve badges voor jullie truitjes?
Verboomen: “Van alles en nog wat: een pin voor op ons kostuum, kaarten, tossmunten. Enkele dagen geleden kregen we ook de nieuwe badge die we in alle UEFA-wedstrijden moeten dragen.”
Yungref: Wat waren je leukste Europesematchen tot nu toe?
Verboomen: “Alashkert–Makedonija was eentje om te onthouden, omdat dat de eerste keer was dat ik eerste elftallen floot in Europa. Verder was ook Barcelona – Slavia Praag in de UEFA Youth League echt speciaal: mijn familie was me, zonder dat ik het wist, achternagereisd. Ik merkte pas tijdens de opwarming dat ze in de tribune zaten. Snel een praatje slaan zat er natuurlijk niet in, maar ik was wel aangenaam verrast.”
Yungref: Wat was je hoogtepuntvan het voorbije seizoen?
Verboomen: “Standard – Antwerp, denk ik. Vooral de sfeer tijdens zo’n wedstrijd is heel speciaal; ik kreeg er kippenvel van.”
Yungref: Je bent eens gaan meetrainen met de eerste ploeg van Charleroi, in het kader van een project waarin spelers en refs elkaar beter leren kennen. Wat heb je daarvan opgestoken?
Verboomen: “Dat dit een uitstekend project is. Voor een match heb je zelden tijd om even een praatje te slaan met spelers – je kunt hoogstens een paar afspraken maken met de aanvoerder. Maar het is goed dat we elkaar eens wat langer zien, in rustige omstandigheden. Spelers kunnen ons dan ook vragen stellen over ons vak, en die beantwoord ik dan met plezier. Heel leuk om te doen. Nu ja: het is niet dat alle refs wekelijks bij de clubs op bezoek gaan. Dit jaar werden vooral de semi-professionals ontvangen. Zo zijn Lawrence Visser naar K.A.A. Gent, Lothar D’Hondt naar STVV en Erik Lambrechts naar RAFC getrokken. Maar dat het af en toe gebeurt, kan ik alleen maar toejuichen.”
Yungref: Toen de coronacrisis uitbrak, zaten veel refs plots zonder inkomen. Ik las dat jijzelfs in financiële moeilijkhedenzat. Wat was er precies aan de hand?
Verboomen: “Toen ik semi-prof werd heb ik – zoals sommige collega’s – mijn job (als leerkracht lichamelijke opvoeding) op pauze gezet: zo kon ik alles inzetten op de arbitrage. Maar door de coronacrisis zat ik plots zonder inkomen: fluiten kon niet, en lesgeven al helemaal niet. Ik ben dan op zoek moeten gaan naar een andere job, en die heb ik gelukkig wel gevonden: tegenwoordig werk ik als vertegenwoordiger. Uiteindelijk is het allemaal in orde gekomen, maar het was toch even schrikken.”
Yungref: Hoe gaat jouw gezin ermee om dat jij zo vaak wegbent?
Verboomen: “Dat is zeker niet gemakkelijk. Omdat ik een zoontje heb, komt er soms wel wat organisatie bij kijken, maar ik heb heel veel geluk dat mijn vriendin dat voor een groot deel opvangt. Ze steunt mijn voor 100% en gunt mij bijvoorbeeld op een matchdag voldoende rust, omdat ik me dan volop focus op mijn wedstrijd. Dit is natuurlijk ‘achter de schermen’ en komt zijzelf niet echt in beeld. Daarom is het voor haar wel niet altijd even gemakkelijk wanneer de mensen haar éérst vragen hoe het met mij gaat – “En, Nathan goed gefloten gisteren?” – en dan pas naar haar informeren (lacht).”
Yungref: Anders dan in het buitenland communiceren jullie als arbiters heel weinig met de buitenwereld. Jullie lossen nauwelijks iets via de pers of sociale media. Wat vind jij daarvan?
Verboomen: “Dit is een beslissing van het bestuurden de bond. Ik weet dat ze bijvoorbeeld in Nederland veel losser omgaan met de pers, maar dat heeft zowel voor- als nadelen. Eerlijk: ik heb geen idee of onze manier nu beter of slechter is, maar ik heb er alleszins geen problemen mee.”
Yungref: Als je één match in je carrière moet uitkiezen die je nooit meer vergeet, welke kies je dan?
Verboomen: “Makkelijk: de kwalificatie interland van het EK voor doven of slechthorende spelers tussen België en Denemarken, een jaar of vijf geleden. Een belangrijke wedstrijd, want de winnaar kwalificeerde zich rechtstreeks.
Dit was de eerste maal dat ik met dovenvoetbal in contact kwam. Ik had me wel zo goed mogelijk voorbereid en heel wat opzoekingswerk gedaan. Het begon al bij de line up: we stonden allemaal te wachten opdat de hymnes zouden beginnen. Plotseling kwam er een man het veld opgelopen en zei dat er geen hymnes waren aangezien ze deze toch niet konden horen.
We waren echter nog niet begonnen of er was al een nieuw probleem: ik floot voor de aftrap maar niemand bewoog, wat achteraf logisch was omdat ze dit niet hoorden. Dan maar een vlag gebruiken zoals de assistenten… Indien de scheidsrechter een fout signaleert, steken de spelers hun hand omhoog en stoppen dan met voetballen. De eerste minuten was het echter een ongelofelijke schoppartij. Dit kwam doordat ik veel te veel toeliet en de spelers wisten dat ik zwaar onder de indruk was. Afhankelijk van je fluitsignaal kan je normaal duidelijk aantonen of het over lichte of zware overtreding gaat. Met een vlagsignaal was dit véél moeilijker. Indien dit een eersteklasse match was, dan hadden we na een kwartier al met zeven tegen zeven gespeeld in plaats van met elf tegen elf…
En daarmee was ik door al m’n vragen heen. Dank aan Nathan voor zijn tijd én zijn goesting om me te woord te staan. Ik heb er alleen maar veel zin van gekregen om zelf weer op het veld te staan! Tot de volgende keer, en bedankt voor het lezen!
Full focus voor de technische sessie met Wesli De Cremer
coachgroep A
In dit blogbericht blik ik terug op het tot nu toe tofste weekend van het jaar 2020: het trainingskamp voor scheidsrechters in Herentals. Eigenlijk heb ik daar zoveel gedaan en geleerd dat ik niet alles tot in de details kan uitleggen, maar ik ga proberen mijn best te doen!
Het kamp ging van start op vrijdag 3/7 om 13u. Nadat we de bagage in de kamer hadden neergezet, hadden we meteen een veld training, een redelijk pittige weliswaar! Op de eerste foto hierboven zie je mij lopen met Lucas De Sitter en Lucas De Voldere, twee collega’s uit Antwerpen. Na de training hadden we eerst kennismaking binnen onze coachgroep, de groep waarmee ik en Lucas De Sitter de meeste tijd zou doorbrengen, en na lekker gegeten te hebben, kregen we nog een technische sessie met Wesli De Cremer.
Dat zou trouwens niet de laatste zijn, want ook zaterdag hadden we vier technische sessies: één met Joeri Van De Velde, met Patrick Lenaerts en met Bennie Van Hofwegen. Ook in de namiddag gaf Arne De Beuckelaer een sessie over de VAR, doellijntechnologie, en communicatiemiddelen, gevolgd door een praktische sessie en een fysieke test.
Zondag’s hadden we na een goede ochtendtraining ‘s middags een sessie ivm met spelanalyses van hoe je bepaalde fases moet interpreteren! Alles behalve gemakkelijk. Daarna sloten we in onze coachgroep het kamp af, en vertrokken we terug huiswaarts met een zeer goed gevoel.
Nu eindelijk de winterstop gedaan was, kon ik na een maand terug op het veld staan! Ik kon al een aantal matchen fluiten, en ik heb ook een doelstelling in mijn carrière gehaald, namelijk het halen van mijn examen voor officieel ref. Al het leuks begon al vorig jaar: op 30 december mocht ik een vriendschappelijk duel tussen Berchem u12 en Oudenaarde fluiten. Ik kende een makkelijke pot voetbal die eindigde op 6-4. Toen was er een kleine tegenvaller: ik moest me de dag voor mijn match tussen RAFC en Union Saint-Gilloise afzeggen, vanwege ziekte, en aangezien ik de volgende week ook niet floot omdat ik toen jarig was, was het wachten tot 25 januari. Toen floot ik op een kille zaterdag de match tussen VC Mortsel en KVV Berg en Dal, ook zoals de vorige een simpele match. 3-2 was de eindstand. Ook de twee matchen die daarop volgden, die tussen de Berchem u13 meisjes en Aartselaar (1-6) en die tussen Berchem u13 en Ternesse (10-1) voor de beker waren niet echt moeilijk, maar ik had wel mijn werk. Twee weken geleden floot ik diezelfde u13 van Berchem tegen Rupel Boom, waarin ik één kaart trok: aan en verdediger die langdurig zijn tegenstander vasthield. Voor de rest geen problemen, eindstand 2-2. En op dinsdag 11 februari floot ik datzelfde team opnieuw: ditmaal voor de beker tegen Westerlo. Deze partij was dan ook wel een echte thriller: goed niveau, goede kansen, hoge intensiteit en een geweldige sfeer. Na een kwartier stond het 1-1, en dat was ook de ruststand. In de tweede helft kwam Westerlo op voorsprong, maar Berchem knokte zich terug in de match, met twee late goals. Ook moest ik nog een brandje blussen: helaas niet zonder kaarten. Maar achteraf was ik erg trots op mijn prestatie en kijk ik weer erg hard uit naar de volgende wedstrijden!
En aangezien ik op 1 februari voor mijn examen slaagde om officieel te kunnen fluiten, zal ik vanaf maart ook te vinden zijn in het officieel circuit van de KBVB. Over mijn eerste officiële match zal dan uiteraard ook een blogbericht verschijnen! Tot dan!
Zoals verwacht is de eerste seizoenshelft voorbij gevlogen. Ik floot in totaal 11 matchen, die allemaal erg leuk waren en ik alweer veel heb kunnen bijleren. Tijd voor een terugblik, dus…
Het seizoen begon voor mij op 8 september, toen floot ik de derby tussen Berchem en Beerschot in de categorie Z (u13). Die partij had ik erg goed in de hand, met als resultaat een score van 5-15. Meer schrijven dan fluiten, maar ik had er wel veel plezier in om zo terug na 4 maanden op een veld te staan! De week daarop floot ik de u13 van V.C Mortsel tegen Lierse Kempezonen: een totale walk-over die op 0-17 eindigde. Eind september kreeg ik opnieuw een derby als aanduiding: de match tussen Berchem u12 en City Pirates. In deze partij moest ik wel enkele kaarten trekken o.a. voor gevaarlijk spel, een opstootje en enkele tackles. Maar ik kon deze partij wel goed afsluiten, met een spectaculaire score van 6-6. Achteraf deed ik nog een babbeltje met de trainers van City Pirates, die mijn prestatie erg goed vonden en zeiden me dat ze zelden zo’n goede arbiter hadden gehad. Dan besef je: wat doe ik dit zo graag!
In de maand oktober floot ik 4 matchen: Zandhovense u13 tegen Grobbendonk (11-0). Ook in deze partij moest ik niet echt veel doen. Dan kwam de match Cantincrode tegen Vremde u12 met ook een score van 6-4. Vremde was lang de betere partij maar moest in de tweede helft de wet van de sterkste ondergaan, al was het voetbal niet van hoog niveau. Vlak voor de rust moest ik uit het niets wel geel trekken voor een speler die een zware tackle inzette op een verdediger van Vremde. Voor de rest verliep deze match zonder problemen. De week daarop floot ik Berchem u12 tegen Rupel Boom (3-3), en de week daarna Antwerp – Moeskroen u12 met als eindstand 7-4. Deze match was één van de leukste: het niveau was goed, het tempo lag hoog, teams waren aan elkaar gewaagd,…
Ook in November floot ik 4 matchen: Berchem u13 tegen Minderhout VV: een match waar Berchem de hele tweede helft beter was maar niet voorbij een muur van wit en groen geraakte. De eindstand was dan ook heel uitzonderlijk: 0-1. Daarna floot ik opnieuw een derby, deze keer die van Mortsel, tussen de u13 van V.C Mortsel tegen Cantincrode. In een seizoen heb je als ref al eens een non-match, wanneer je binnen komt in de kleedkamer na het laatste fluitsignaal en je zo iets hebt van: “Dju, dit was het niet!” Mortsel scoorde in extremis de 4-3 vanop corner, tot ongenoegen van de bezoekers, die een duwfout claimde. Ik ga eerlijk zijn: mijn positie was niet goed, en dat was ten koste van Cantincrode. Gelukkig was de volgende match beter: Berchem u12 tegen Hoogstraten met als eindstand 0-2. Een draak van een wedstrijd, voor op voetballend vlak snel te vergeten. Daarom gaan we dan ook ineens door naar de laatste en tofste match die ik floot: de Derby Van’t Stad tussen de u12 van Antwerp en Beerschot. Hier had je echt alles: intensiteit, veel supporters, enkele foutjes, zenuwen,… Eindstand: 1-0. Maar: ik heb de partij zonder kaarten kunnen houden, ondanks de constante fouten.
Dit was de eerste seizoenshelft. Ik kijk alvast erg uit naar de tweede, want ik ben ingeschreven voor een 3-delige cursus die mij naar het officiele circuit zal leiden. Maar eerst: genieten van de feestdagen en vakantie, en dan zien wel weer verder…
Gisteren floot ik de U12 A van Berchem tegen Rupel Boom. Een erg boeiende partij, dus bij dezen het matchverslag:
Berchem begon erg furieus aan de wedstrijd en domineerde tijdens het eerste kwart: na 8 minuten spelen stond de thuisploeg op 1-0 voorsprong.
Het tweede kwart was dan weer voor de bezoekers uit Boom, en ik kon duidelijk voelen dat de druk wat groter werd. Er werd ook wat fysieker gespeeld, weliswaar binnen de perken, dus dat maakte de match wel spannender. Ruststand: 2-1.
Tijdens het derde kwart waren beide ploegen aan elkaar gewaagd, er was nauwelijks een niveauverschil te merken, maar toch scoorde Berchem nog op het einde van het derde kwart. Je voelde toen al dat de match nog niet helemaal gespeeld was – voor mijzelf was de boodschap: opletten in het vierde kwart!
Toen Boom de 3-2 maakte via een owngoal dreef dat de spanning nog extra op. Je voelde dat er aan beide kanten een paar spelers wat zenuwachtiger werden, er werd al eens wat harder geduwd en getrokken, maar ik bleef alle foutjes consequent fluiten – ik had op geen enkel moment het gevoel dat ik de match niet onder controle had.
Uiteindelijk viel in minuut 56 de 3-3. In de blessuretijd moest ik wel nog geel trekken voor de linksachter van Boom, omdat hij een speler langdurig vasthield. Hoe dan ook: alweer een leuke wedstrijd om te fluiten.
Wat het nog extra leuk maakte: Lucas, mijn ex-ploegmakker van bij Cantincrode, stond alweer naast de zijlijn – een beetje om te supporteren, maar vooral om te kijken hoe dat arbitreren in zijn werk gaat: hij wil namelijk ook scheidsrechter worden. Samen met vijf andere jongens heeft hij zich onlangs aangesloten bij de Youth Referee Academy van Berchem: dat is supergoed nieuws, want we kunnen altijd nieuwe rekruten gebruiken!
Tot zover het matchverslag, volgende keer vertel ik meer over onze YRA-stage in Blankenberge!
Na 4 maanden was het eindelijk weer zover: ik kon eindelijk nog eens op een veld een match in goede banen leiden. Op 8 september mocht ik de u13 van Berchem tegen Beerschot fluiten: een match waarin ik niet ongelooflijk veel moest doen, maar ik moest wel opletten bij inworpen, kleine overtredingen,… Ik moest wel één kaart trekken toen een middenvelder van Berchem een speler van Beerschot tegen de vlakte maaide. Ook de tweede match die ik floot moest ik meer schrijven dan fluiten: de u13 van Lierse Kempenzonen overklaste Vc Mortsel met 0-17.
En 3 weken geleden floot ik de u12 van Berchem tegen de City Pirates: dit was een partij waar je je kop moest bijhouden: enkele overtredingen, foute inworpen, enz…Ik vermoed ook dat ik die match een record heb overtroffen: ik trok in het laatste kwartier vijf(!) gele kaarten: de eerste voor een tackle, de 2e voor gevaarlijk spel, nummer drie en vier waren voor een opstootje, en de laatste omdat een speler van Berchem iets gemeen naar de tegenstander riep. Dat was wel best heftig, maar ik had de match wel prima in de hand, dus achteraf wel erg tevreden.
Ook floot ik een week geleden nog de u13 van Zandhoven tegen Grobbendonk. Ook deze match floot ik zonder problemen. Bedankt nog trouwens aan alle mensen die naar mij eens zijn komen zien: Linda en Frank Vossius, oma’s en opa’s, en Hilde en Dirk van mijn vroegere school Het Hinkelpad.
Ook heb mij ik vanaf begin september lid gemaakt van K.S.O.V.A: de vriendenkring van de Antwerpse scheidsrechter. Hier volg ik vanaf nu elke woensdag training met Wim Smet (scheidsrechter uit 1a). Ik vind vooral erg tof nu dat ik alles op mijn passie kan zetten! Voila, dit was de maand september: een erg toffe maand om het voetbalseizoen 2019-20 mee op gang te trappen. Hieronder alvast een planning voor de rest van de maand oktober : zaterdag 19 oktober: u12 Berchem Sport – Rupel Boom, woensdag 30 okt – donderdag 31 okt : stage Youth Referee Academy Berchem Sport
Yung Ref Life 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.